“Στην ζωή μας, που έχει βραχύτητα και εκπλήξεις” μου ψιθύρισε στο χάραμα ένας συνομήλικος Γέρων του Βουνού “όταν δείχνουν τα γεγονότα ότι ακολουθούμε τεχνικές του ίπτασθαι, είναι σοφό να ακολουθούμε το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε»”. Σβούριξα μια παγωμένη φραπεδιά και προσηλώθηκα στα επιχειρήματά του:
«Η φοβερή πολιτική των εταιρειών που παράγουν εμβόλια, δημιούργησε έντονες ανισότητες παγκοσμίως. Ήταν φυσικό να ωριμάσει η σκέψη πως αυτή η παραγωγή έπρεπε να περάσει από μιας μορφής κοινοκτημοσύνη, να θεωρηθεί παγκόσμιο αγαθό. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν νεκρικές πυρές στο Ινδοστάν και λειψανάβατοι, άκριτοι ηγέτες στο Λατινιστάν που πιστεύουν ακόμη πως η πανδημία είναι ηθικό φαινόμενο και θα μας κάψει ο Αχούρα Μάσδα».
«Εννοείς, ω σάψαλο, πως η Ιστορία, όταν δεν είναι μονόδρομος, πρέπει να μας οδηγήσει να περιμένουμε το Απρόβλεπτο;» ρώτησα.
«Εννοώ πως έχοντας την παροδική εύνοια του Μπάιντεν, και τις υποστηρικτικές για το Γένος απόψεις του, υπάρχει πάντα περίπτωση να διαταραχτεί η πτήση, να γυρίσει η μπιφτέκα, να μείνουμε με την βάρκα στην ξέρα. Εάν δηλαδή οι Τούρκοι γλυτώσουν από τον Σουλτάνο που ήθελε να γίνει χαλίφης και αποκτήσουν ως ηγέτη έναν ευγενή κεμαλιστή με δυτικόφρον πρόσημο, άραγε η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα συνεχίσει να μπλοκάρει κονδύλια και εξοπλισμούς, ιδίως εάν ο νέος γελαστός αρματηλάτης βγάλει οφσάιτ την ρώσικη πολιτική;»
Ξύπνησα από το όνειρο που με ταλαιπώρησε. Αλήθεια, αναρωτήθηκα, σε μια τέτοια περίπτωση, τι γίνεται με τα χαλιά που στρώνουμε στην νεομεσογειακή, αισιόδοξη τακτική των αγωγών που διαπερνούν τη Μεσόγειο και τι γίνεται εάν το Μαγκρέμπ αποκτήσει δικτάτορες, που είναι είδος εν υπερεπαρκεία στον αφρικανικό Ισημερινό; Μήπως θα έπρεπε να ψωνίζουμε με μικρότερο καλάθι στην παγκόσμια αγορά;
Μια διαμάχη που δεν έπρεπε να υπάρχει
Η πολύ πρόσφατη κοντρα Μητσοτάκη-Τσίπρα για την άρση της πατέντας των εμβολίων, περιέχει τόση πτωχαλαζονεία, ώστε δεν διαφέρει από έναν καλοκαιρινό σκυλοκαβγά αδέσποτων, που κρατάει ελάχιστα, αλλά ενοχλεί αφάνταστα. Η πρόταση Τσίπρα είναι μια μη μου άπτου επανάληψη των φιλοαμερικάνικων θέσεων του Σύριζα, που έφερε την συμφωνία της Πρέσπας και τα παγοκρύσταλλα στις ελληνορωσικές σχέσεις, εδώ και χρόνια. Η αντίδραση Μητσοτάκη ήταν άκριτη και ανιστόρητη, του στύλ «με τους Αμερικάνσκη εγώ ρυθμίζω την πολιτική». Η Αμέρικα, από καιρό δουλεύει με τοποτηρητές και οι πρεσβευτές της δεν είναι κατ΄επίφασιν. Ώσπου να ρυθμίσει ο Πάιατ το ζητηματάκι, να κρατάτε μικρό καλάθι.
Άν η Τουρκία γυρίσει την μπιφτέκα, εν τίνι αλισθήσεται;
…δηλαδή εάν ο γελαστός δήμαρχος της Πόλης ηγηθεί μιας πολιτειακής αλλαγής, και εγκαταλείψει μέρος της στρατηγικής Ερτοάν, η Ελλάς είναι έτοιμη να συνυπάρξει με ένα νέο Τουρκοαμερικάνικο ειδύλλιο;
Όχι. Τέτοιο γονίδιο ΔΕΝ έχουμε. Και είναι ένδειξη ωριμότητας να αποκτήσουμε επαρκή πολιτικά ανακλαστικά. Οι βαλκανικές χώρες με τις οποίες συνορεύουμε έχουν μπει στο ΝΑΤΟ και δεν ξέρουμε πόσο απαραίτητοι είμαστε, πέρα από μερικές βάσεις, στην Συμμαχία εάν ο Μπάιντεν συνεχίσει την δοκιμασμένη συνταγή που δοξάστηκε στον Ψυχρό πόλεμο. Είμαστε έτοιμοι άραγε για έναν «χλιαρό, έστω, πόλεμο;»
Υπάρχει συμπέρασμα;
Πώς δεν υπάρχει! Στην ζούγκλα όπου στήνονται συνοριακά μπλόκα στην ανατολική Ευρώπη και το Ισλάμ είναι προς διανομή, στο Ντουμπάι που πάει να μετατραπεί σε μοδάτο sex and the city και υπάρχουν (ακόμη) θαυμαστές ενός Αλέξη Παπά, η χώρα μας πρέπει επειγόντως να αποκτήσει αν όχι θαυμαστές, τουλάχιστον συμπαθούντες. Αν η Ρωσία «καρφωθεί» ως βίαιη αρκούδα, έχουμε μπόλικη διορθόδοξη κοινή ιστορία. Το εν Βαλκανίοις Ισλάμ είναι κρίμα κι άδικο να προσφέρεται σε θλιβερές επαναλήψεις συνωμοσιών του Μεγάλου προ αιώνος πολέμου. Η Υφήλιος δεν διέπεται από τα ζόρια του Κέπλερ και του Τύχωνος Μπράε, αλλά από τον Μασκ και άλλους ελαφρόμυαλους του Ιδιωτικού Διαστήματος. Είναι καιρός, ο κερασφόρος πύθων που ξεροσταλιάζει σε παρατημένες στέγες αγροτόσπιτων, να αλλάξει το δέρμα του και είτε να καταπιεί το έρμο το ποντίκι, είτε να γιορτάσουμε τα Καβείρεια με την θεά των όφεων Μυρτάλη, κάποτε Ολυμπιάδα.
Η τελευταία πρόταση είχε συμβολικό χαρακτήρα και ξεχάστε την.
