Πότε πρόλαβες, ρε Ζοσέ; Πότε πρόλαβες να βγεις εκτός θέματος; Εσύ που ήσουν το ίδιο το θέμα. Δεκαπέντε χρόνια είναι μόνο. Δεκαπέντε χρόνια που σε κερδίζαμε μέσα στο Πόρτο κι έβγαινες να δηλώσεις με σιγουριά και έπαρση ότι στη ρεβάνς θα πάρετε την πρόκριση στον ημιτελικό. Εντάξει, είχε χτυπήσει κι ο Μπασινάς στο επόμενο ματς πρωταθλήματος. Εντάξει, έβαλε στη θέση του τον Παντελή Κωνσταντινίδη και από το πρώτο λεπτό φάνηκε ότι το κέντρο μας δεν θα δάγκωνε πια. Ποιος ξέρει. Ίσως αν δεν είχε χτυπήσει ο Μπασινάς, ίσως αν δεν είχε βάλει στην θέση του τον Παντελή, να μην προκρινόσουν στην παράταση της ρεβάνς στη Λεωφόρο. Να μην πήγαινες άρα ημιτελικό Ουέφα, να μην πήγαινες μετά τελικό, να μην έπαιρνες το Ουέφα του 2002-03. Και χωρίς το μεγάλωμα της ομάδας από το ευρωπαϊκό τρόπαιο, να μην έπαιρνες την επόμενη χρονιά περίπατο και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Και στην απονομή σηκώθηκες κι έφυγες σφαίρα στα αποδυτήρια. Τι να σου είχε συμβεί; Με τι είχες στραβώσει; Έχτιζες ήδη τον μύθο σου διττά: με τα τρόπαια και με την συμπεριφορά σου. Με δύο στα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια στο ξεκίνημα της προπονητικής σου καριέρας, ήσουν έτοιμος για την Τσέλσι, έτοιμος για μετάβαση στην κεντρική σκηνή της Αγγλίας: “Please don’t call me arrogant, but I’m European champion and I think I’m a special one”.

Δεν μπορεί, κάτι είχες καταλάβει για το ποδόσφαιρο που στους άλλους διέφευγε. Δεν μπορεί, κάτι είχες βρει για τον τρόπο λειτουργίας του που οι άλλοι δεν είχαν καταλάβει ακόμη. Και με την Τσέλσι πήρες δυο πρωταθλήματα σερί, ενώ η ομάδα είχε πριν από σένα να δει πρωτάθλημα μισό αιώνα. Στην Ευρώπη βέβαια έπαψες να πηγαίνεις τόσο καλά, κάτι αδιανόητα βαρετοί ημιτελικοί με τη Λίβερπουλ σε άφηναν έξω.

Καιρός να πάμε κάπου αλλού. Ίντερ. 2010, Tσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ. Ποιος να το πίστευε. Ο κόσμος ήταν πάλι ολοδικός σου. Όσοι είχαν τολμήσει να σε αμφισβητήσουν έστω και λίγο, μπορούσαν να καταπιούν τη γλώσσα τους. Είχε έρθει ο καιρός για ακόμη κεντρικότερη σκηνή, είχε έρθει ο καιρός για να επιστρέψεις στην Ρεάλ όσα της ανήκαν, αναχαιτίζοντας την φούρια της Μπαρσελόνα του Γκουαρντιόλα, του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα. Μόνο εσύ μπορούσες. Στα τρία χρόνια σου εκεί από το 2010 ως το 2013, πήρες ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο. Δεν πολυμπόρεσες. Kι έφαγες και ένα ξεγυρισμένο 5-0. Στα τρία χρόνια που ήσουν στην Ρεάλ, ήταν η Τσέλσι που πήρε ένα Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα Europa League. Στα πέντε χρόνια που ακολούθησαν τη φυγή σου, η Ρεάλ πήρε τέσσερα Tσάμπιονς Λιγκ. Τέσσερα.

Εσύ επέστρεψες στην Αγγλία, πάλι Τσέλσι, μετά Γιουνάιτεντ, κάτι πήρες πάλι, και πρωτάθλημα με Τσέλσι και Europa League με τη Γιουνάιτεντ και διάφορα άλλα ψιλά, αλλά η μπογιά σου είχε αρχίσει να ξεθωριάζει επικίνδυνα. Mέχρι να φτάσουμε στο φετινό χτικιό. Που μόνο η λέξη χτικιό μπορεί να αποδώσει αυτό που εξέπεμπαν τα πάντα στο γήπεδο, από τον τρόπο που έπαιζε η Μάντσεστερ ως την έκφραση του προσώπου σου ή τις ολοένα και πιο αρπαγμένες αντιδράσεις σου.

Χτικιό, ρε παιδί μου. Δεν μπορεί να ταυτίζεται με το χτικιό το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον δεν μπορεί να ταυτίζεται με το χτικιό το ποδόσφαιρο της βιτρίνας. Είναι αμύθητα τα ποσά που διακινούνται γύρω από τη βιομηχανία του ποδοσφαιρικού θεάματος για να μπορεί να συνεχίσει να δίνει τον τόνο ο χτικιάρης. Άμα θέλει χτικιό υπάρχουν τοπικά πρωταθλήματα όπως το ελληνικό, πρωταθλήματα μίζερα, εσωστρεφή, άρρωστα, τοπικά πρωταθλήματα που ζουν και αναπνέουν το ποδόσφαιρο ως νόσο, στα οποία μπορεί να έρθει να βρει την υγειά του.

Εντάξει, η ζωή κάνει κύκλους, ακόμη και η βιομηχανία του ποδοσφαιρικού θεάματος πιθανώς να ξανακάνει τον δικό της και πιθανώς να ξαναγίνει της μόδας αργά ή γρήγορα το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο. Αλλά δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο που παίζουν στο χορτάρι οι ομάδες του Γκουαρντιόλα και του Κλοπ. Που κι ο Γκουαρντιόλα τι πήρε με την Μπάγιερν στην Ευρώπη; Τι έχει πάρει ως τώρα με την Σίτι στην Ευρώπη; Γιατί, μήπως έχει πάρει ο Κλοπ; Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Δεν είναι καν μόνο το ποδόσφαιρο που παίζουν. Είναι όπως έβλεπες τη χτικιάρικη προσέγγιση του Μουρίνιο να αντανακλάται στην ομάδα του, έτσι βλέπεις τους άλλους δύο και λες αυτοί οι τύποι γουστάρουν να ζουν, αυτοί οι τύποι είναι γενικά ωραίοι τύποι, αυτοί οι τύποι είναι σταρ, αυτοί οι τύποι εκπέμπουν κάτι θετικό, κάτι ενεργητικό, κάτι ολοζώντανο, κάτι ορμητικό, αυτοί οι τύποι μοιάζουν καλογαμημένοι. Το ακριβώς αντίθετο έμοιαζες, Ζοσέ. Κι εσύ και η ομάδα σου.

Θα ξαναγυρίσει ίσως ο τροχός. Διόλου απίθανο να πάρεις κι εσύ την εκδίκησή σου, σε ένα, δύο, πέντε χρόνια. Διόλου απίθανο να συντονιστεί τότε η αλαζονική ξινίλα σου με τρόπαια και απτές αποδείξεις ότι δεν ξεπεράστηκες, ότι είσαι αξεπέραστος. Αλλά αν δεν απαλλαχτείς από το μέσα χτικιό σου κι αν δεν προσπαθήσεις να φτιάξεις ομάδες που θα παίζουν ποδόσφαιρο μη χτικιάρικο, ό,τι κι αν κατακτήσεις κανένας δεν θα θέλει να σε καλέσει στο πάρτι του, κανένας δεν θα θέλει να σε κολλήσει αφίσα στον τοίχο του, καλά είναι τα αποτελέσματα, ακόμη καλύτεροι οι τίτλοι, αλλά ενενήντα χτικιάρικα λεπτά στο χορτάρι μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο κατ’ εξαίρεση, όχι ως μόντους ποδοσφαιρικού βιβέντι, όχι για ομάδες φτιαγμένες με τόσα λεφτά, όταν υπάρχουν τόσα λεφτά η βιομηχανία του ποδοσφαιρικού θεάματος ζητά το θέαμα να είναι το ποδόσφαιρο που παίζεται κι όχι η άρνηση να παιχτεί ποδόσφαιρο και η αηδία στο πρόσωπο του προπονητή.

Δεν θέλουμε χτικιάρηδες στη γιορτή μας.