Αυτά που κυκλοφορούν για έναν πιλότο-ψευτογιατρό, για ένα κοριτσάκι, για το βιτριόλι-story, ξανάγιναν, με λιγότερη ηδυπάθεια τελειώνοντας ο εικοστός αιώνας, με έναν δημοσιογράφο και με δικαστές, ιερωμένους και άλλα τεφαρίκια, ξεχάστηκαν σαν τα ταμεία βοήθειας προς σεισμόπληκτους και τσουναμόπληκτους, πληρώθηκαν ακριβά σε πολιτικό κόστος από κάτι λέσια που ξανάρχονται στην επιφάνεια, και αν θυμάστε τα δίχτυα με τα οποία οι νοικοκυρές έβαζαν τα ψώνια τους στα παζάρια, σε αυτά τα δίχτυα  μεταφέρουν νερό και φαρμάκια σε υγρή κατάσταση. Με ξαφνιάζει που η Δικαιοσύνη δεν αφαλοκόβει συνηγόρους και σχολιαστές ανεγκέφαλους, με ξαφνιάζει που η αστυνομική έρευνα πιέζεται να «μολογήσει» την τακτική της, με ενοχλεί που κανένας δεν βλέπει (από τους αρμόδιους) πόση παιδοφιλία κυκλοφορεί στην πιάτσα και γιατί εμφανιζόμαστε ως ψηφιακώς αναλφάβητη κοινωνία, αλλά κάνουμε μόκο για τις υπερπαραγωγές της «παιδικής μούσας» και τις οικογενειακές ενδογαμίες.

Δεν είναι τα είκοσι εκατομμύρια που σκόρπισε, όπως κι άλλοι πριν από αυτόν, φιλόσοφος της πολιτικής ονόματι Πέτσας και τι καπνό φουμάρει μια ξανθιά σε ένα σποτ του Σύριζα που λέει «κυριάκο» και ξεροχύνει. Τον βυθό της διαφημιστικής θάλασσας, τον ανατίναξε η ύφεση, οι διαφημίσεις κόπηκαν, υπερπολλαπλασιάστηκαν τα «κοινωνικά μηνύματα» της πλάκας, ένα κανάλι αιωνίως νεοδημοκρατικό έδειξε το ποιόν του και τα άλλα κανάλια που δροσίστηκαν το παίζουν παλάντζα, προσφέροντας σιχάματα βιντεοταινιών του 80 ο ένας και κακό σινεμά επί χούντας ο άλλος. Οι δημοσιογράφοι που έγραφαν καθ΄υπαγόρευση, εξακολουθούν και γράφουν καθ΄υπαγόρευση, ενώ αρκετοί Μίδες του είδους, χάθηκαν από την πιάτσα.

Κάντε τον δημόσιο χώρο, προτεστάντικη σαλάτα, σαν τις «αρχές» του facebook, να τελειώνουμε. Η πολιτική ζωή μπήκε σε βαριά κατάθλιψη κι έχουμε μέλλον ακόμη πιο σκοτεινό μπροστά μας.