Kοιτούσα τις προάλλες τους νικητές παίχτες της Ρεάλ, να χαμογελούν σαν ανόητα άλογα, εκστασιασμένοι από την επιτυχία της πρωτιάς, και πραγματικά παρατήρησα για ακόμη μια φορά, το πόσο άχαροι είναι οι νικητές, σε σχέση με τους ηττημένους.

Η εμμονή με την επιτυχία, είναι κάτι πραγματικά φαύλο, αν αναλογιστεί κανείς, ότι η κορυφή, είναι το χειρότερο μέρος για να ζήσεις. – Φυσάει πολύ, και δεν υπάρχει αρκετή επιφάνεια να σταθείς, ενώ όλοι περιμένουν την πτώση σου.

Η κορυφή είναι ένα ωραίο μέρος, μόνο για να διαλέξεις, το πού θες να πας μετά, κι αυτό, γιατί έχει την κατάλληλη θέα.

Ζούμε σε μια κοινωνία, που χρειάζεται νικητές, κι όταν δεν έχει, οφείλει να τους κατασκευάσει, ξεχνώντας ότι οι ήττες, είναι αυτές που στην ουσία σε εξελίσσουν σαν άνθρωπο.

Αλλά και από αισθητικής άποψης, η δραματικότητα του ηττημένου, είναι σαφώς πιο όμορφη, από την χαζοχαρουμενότητα της έπαρσης του νικητή, αν και δεν ξέρω αν συμμερίζονται όλοι αυτή την άποψη.

Εδώ και μερικές μέρες, έχω έναν καινούργιο ήρωα, τον Λορίς Κάριους. Τον τερματοφύλακα της Λίβερπουλ, που έφαγε δύο φαινομενικά εύκολα γκολ, με αποτέλεσμα το να επωμιστεί όλο το βάρος της αποτυχίας.

Και ναι οκ, θυμάμαι τον Λορίς, που τον γνώρισα πριν χρόνια με την κοπέλα του στην Πάρο. Τους είχα πει ένα αστείο, και η φίλη του πέθανε στα γέλια, ενώ αυτός όχι, πιθανότατα γιατί δεν το ‘πιασε , αλλά ποιος νοιάζεται.

Στον αντίποδα της αμερικάνικης ηλιθιότητας, ότι ο πρώτος είναι το παν, και ο δεύτερος δεν υπάρχει, ας αντιτάξουμε το “Losers are the future winners”, για να τελειώνει η Ιστορία.

Οι ηττημένοι, είναι πολύ πιο γλυκούληδες, από τους νικητές, και έχουν άπειρο χρόνο να σχεδιάσουν την νίκη τους, (αν τους νοιάζει καθόλου αυτό το πράγμα), ενώ οι νικητές, έχουν να αντιμετωπίσουν την κορυφή, μαζί με όλες τις παγίδες της.

Στον έρωτα και στην ζωή…όλα είναι σχετικά, για το ποιος έχει πιο πολλά. Ο νικητής; Ή ο ηττημένος;

Καλά να ‘μαστε να χάνουμε φίλε.

Αυτός που δεν χάνει ποτέ, είναι μόνο αυτός που δεν παίζει.