Κοντός ψαλμός αλληλούια, λοιπόν :

[‘Ο,τι κλείνεται σε ορθογώνιες αγκύλες μέσα στο κείμενο της κας Μιχαηλίδου είναι παρεμβολή δική μου που είτε συντέμνει πλατειασμούς που δεν έχουν άμεση σχέση με το θέμα είτε σχολιάζει. Στη μεταγραφή διατηρήθηκαν παραγλωσσικά στοιχεία όχι ως τεκμήριο γλωσσικής μειοδοσίας αλλά ως μαρτυρία γλωσσικής ετοιμότητας του νοήματος.]

«Θα επικεντρωθώ σε τρία σημεία από το βιβλίο [Για να δοθεί χρόνος για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει.]… οπότε θα κάτσω σε… θα προσπαθήσω να… σας εκφράσω τους προβληματισμούς μου πάνω σε τρία από αυτά—

Ο πρώτος είναι αυτός τον οποίο [sic] αναφέρεται [sic] αρχικά στο βιβλίο ως η απώλεια συναισθήματος δικτατορίας η οποία είναι αντίστοιχη με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου η οποία δε μετά εξελίσσεται και σε βαθιά ψυχική νόσο. Αυτή η πρόταση έχει δύο σημεία τα οποία εμένα με εκπλήσσουν και με προβληματίζουν· το πρώτο δηλαδή αυτό της απώλειας συναισθήματος δικτατορίας να είναι αντίστοιχο με αυτό το ότι χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο με προβληματίζει ιδιαίτερα ως προς την παραγωγική δυναμική και την εξέλιξη της παραγωγικής δυναμικής αυτού του τόπου η οποία φαίνεται να είναι παντελώς απούσα δεδομένης αυτής της σύμβασης. Τι γίνεται… δεν είναι δυνατόν όπως αυτό που πολύ σωστά γράφει ή λέει ο Απόστολος [Δοξιάδης] στο βιβλίο είχαμε είχαμε [sic] μια αγιοποίηση του αγώνα του αγώνα [sic] της δικτατορίας η οποία ουσιαστικά έγινε επειδή δεν έγινε η…ε…ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει. Άρα τι έχουμε; … έχουμε μία…μία σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν αυτή της αντίστασης και παίρνει διαστάσεις υπερβολής όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί… και με… ανησυχεί… και με… από… και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο η οποία, πολύ φοβάμαι ότι είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο. [Εδώ η κα Μιχαηλίδου διεκδικεί σαφώς την πατρότητα της εξάπλωσης της ψυχικής νόσου που κατ’ αυτήν έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας.] Μια συλλογική ψυχική νόσο διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα απ’ τη συλλογική μνήμη αυτής της ιστορικότητας. [«Συλλογική μνήμη ιστορικότητας» δεν υπάρχει γιατί η ιστορικότητα δεν μπορεί να είναι ούτε υποκείμενο ούτε αντικείμενο της συλλογικής μνήμης· η ιστορικότητα είναι η ιδιότητα του ιστορικού το οποίο είναι αίτημα της Ιστορίας η οποία είναι επιστήμη που μελετά το παρελθόν με μέθοδο βασιζόμενη σε έγκυρα τεκμήρια, όταν αυτά υπάρχουν· μα ούτε και «συλλογικό αφήγημα ιστορικότητας» υπάρχει γιατί η «ιστορικότητα» δεν είναι αφήγημα αλλά αίτημα της Ιστορίας —υπάρχει ασφαλώς ιστορική πλάνη ή ιδεολογική χρήση της Ιστορίας αλλά αυτά είναι διαφορετικά πράγματα· όπως δεν υπάρχει και «συναίσθημα δικτατορίας», και πολύ περισσότερο «απώλεια συναισθήματος δικτατορίας» με όλο το σεβασμό για τον ποιητή που συνέλαβε το σύμφυρμα, γιατί μια δικτατορία δεν είναι δυστυχώς συναίσθημα (αν και ασφαλώς θα μπορούσε να μεταστεί σε ιδιωτικό συναίσθημα για τους αμέτοχους μη- πολίτες)— όσο και αν, βεβαίως και είναι, αιτία πρόκλησης συναισθημάτων —συνήθως θλιβερά επώδυνων συναισθημάτων. Αλλά εδώ η «ιστορικότητα» της κας Μιχαηλίδου είναι μάλλον παραλλαγή αφηγηματικής πρόληψης— αναφέρεται στα επόμενα.] Ακούω συνέχεια !_ιστορικό στέλεχος της αριστεράς_!, !_ιστορικός αγώνας_!—και αναρωτιέμαι: Για ποια Ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία…[Σπεύδω να διευκρινίσω πως η πατρότητα αυτών των σκέψεων ανήκει φανερά στην κα Μιχαηλίδου και για να αποφευχθούν και άλλες παρανοήσεις κάνω χρήση της στίξης Ρίτσαρντς—αντί εισαγωγικών, θαυμαστικά, αν και για τεχνικούς λόγους όχι δείκτες και συν κάτω παύλες , πριν και μετά από τις εκφράσεις που δανείζεται η κα Μιχαηλίδου από το στόμα των άλλων. Η στάση της είναι η χλευαστική έκπληξη. Τα θαυμαστικά τής πρέπουν.] Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι της των οποίων η απώλεια του ΑΝ _αισθήματος δικτατορίας_ΑΝ είναι αντίστοιχο με μια απώλεια α..α..α..α… ε… δικού τους ανθρώπου;;; Και, ποιοί;;;; αυτοί ακριβώς οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες;;;Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θει-ούς που είχα…α …α στη Μακρόνησο ή και γηραιότερους φίλους των γονιών μου οι οποίοι ποτέ δε χρησιμοποίησαν προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον αυτήν την έκφραση !_ιστορικό στέλεχος_!, !_ιστορικός αγώνας_! Οπότε η έκβαση αυτή της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μια συλλογική ψυχική νόσο παρά μια μεμονωμένη. [Και πάλι χρησιμοποιώ στίξη Ρίτσαρντς: αντί εισαγωγικών, ΑΝ_ΑΝ, για να δηλώσω πως εδώ γίνεται ΑΝαφορά σε μια ειδική χρήση της φράσης, σύμφωνα με όσα προηγήθηκαν. Και πάλι, δεν νομίζω πως την πατρότητα της άνευ προειδοποιήσεως διασταλτικής έννοιας των λέξεων «ιστορικός», «ιστορία», «ιστορικότητα» ώστε να συμπεριλάβει αδιακρίτως την λεξικογραφική σημασία, την ιδεολογική ερμηνεία της λεξικογραφικής σημασίας και την ιδεολογική της χρήση μπορεί να διεκδικήσει κάποιος άλλος από την κα Μιχαηλίδου. Λόγω ηλικίας, οικονομικού προσανατολισμού των σπουδών της και ίσως και απουσίας της από την Ελλάδα λόγω σπουδών, είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο να μην έχει αντιληφθεί και παρακολουθήσει την αλματώδη πρόοδο της ελληνικής ιστοριογραφίας των νεότατων χρόνων που υποβοηθήθηκε δραστικά τόσο από τις μεταπολιτευτικές δημοκρατικές θεσμικές κατακτήσεις όσο και από την παγκόσμια πολιτική, πολιτισμική και τεχνολογική συγκυρία. Δεν θα έπρεπε όμως τότε να είναι πιο επιφυλακτική στη διαμόρφωση και διατύπωση των διερωτήσεών της; Όταν απαγορεύεται άγνοια νόμου, δεν θα έπρεπε να απαγορεύεται και άγνοια της βιβλιογραφίας; Δεν θα έπρεπε, συνεπής με τα αναμενόμενα από άτομο της ηλικίας της, να συμπληρώσει προηγουμένως τα βιβλιογραφικά-γνωστικά της κενά; Και θα έλεγα, από τη στιγμή που οι διατυπώσεις της ριψοκινδυνεύουν μειονοτικές κατηγοριοποιήσεις νοσηρότητας που ανακαλούν ολοκληρωτικά οράματα εξυγίανσης από εκφυλιστικά νοσηρά φαινόμενα με τη δοκιμασμένη μέθοδο «αρμπάιτ ουντ φρόιντε», μήπως θα έπρεπε να μετριάσει τον γλωσσικό εκφραστικό της ζήλο για πεδία τόσο ολισθηρά;] Δεύτερο σημείο το οποίο θα ήθελα να θίξω είναι αυτό της αδυναμίας των νικητών του Εμφυλίου να διαχειριστούν τη νίκη τους. Και εκεί δεν θα μιλήσω για την πολιτική και ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων, έχουμε πολύ καταλληλότερους και εμπειρότερους μέσα σε αυτήν την αίθουσα. Αυτό που θα ήθελα να εκθέσω είναι η δική μου εμπειρία. Η δική μου εμπειρία λέει το εξής, λέει ότι έχουμε μια τρομερή δυσκολία ή είχαμε μάλλον μια τρομερή δυσκολία στη δημιουργία ιδεολογήματος από την πλευρά των νικητών του Εμφυλίου. Και αυτό μπορώ να σας πω πώς εγώ το εκλαμβάνω. Τον τελευταίο καιρό πηγαίνω στο σπίτι μου, το πατρικό πλέον σπίτι μου, και βλέπω διάφορες εφημερίδες τις οποίες δεν είχα ξαναδεί ποτέ!!! Κάτι τίτλους που ίσα αναγνώριζα και αν. Και ρωτάω σε κάποια στιγμή τον πατέρα μου ο οποίος νομίζω ότι έχει μπορεί την πλουσιο…πλουσιότερη βιβλιογραφία για τον εμφύλιο πόλεμο—του λέω «μπαμπά, τί κάνουν; ποιες είναι αυτές οι εφημερίδες και τι κάνουνε στο σπίτι μας;» «Ξέρεις, μου λέει, Δόμνα, ξεκίνησαν να αναπαράγουν κάποιες εκδόσεις για το δεξιό ή μάλλον απ’ τη δεξιά πολιτική παράταξη το δεξιό αφήγημα του εμφυλίου πολέμου, και όπως, καταλαβαίνεις, πρέπει να υπάρχουνε αυτές οι εκδόσεις εδώ στο σπίτι αυτό». Αυτό που βλέπει κανείς είναι ότι υπάρχει μια τρομερή αδυναμία δημιουργίας αφηγήματος. Οι εκδόσεις είναι κακές, η γλώσσα είναι χειρότερη και για το περιεχόμενο, την επιχειρηματολογία και την αφήγηση α…α…α…αυτών των εκδόσεων, καλύτερα να μη μιλήσω, οπότε, ναι, τουλάχιστον ή ακόμα και σε ιδεολογικό επίπεδο δεν κατάφερε η Δεξιά να χειριστεί τη νίκη της στον Εμφύλιο. [Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως η κα Μιχαηλίδου από την πλουσιότατη βιβλιογραφία για τον Εμφύλιο που διέθετε το πατρικό της σπίτι, δεν μπόρεσε —άγνωστο γιατί— να ωφεληθεί-επωφεληθεί. Ίσως γιατί δεν την ενδιέφερε να επωφεληθεί. Ούτε να ωφεληθεί. Άλλα ήταν τα ενδιαφέροντά της. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί επιμένει να αποφαίνεται για πράγματα που δεν την ενδιαφέρουν, δεν τα γνωρίζει, δεν την αφορούν; Όχι μόνον αυτό, αλλά επιχειρεί κιόλας να τα προσεγγίσει με μόνο εφόδιο τη σχεδόν ανύπαρκτη πολιτική εμπειρία της και με εργαλεία που μπορεί να αποδίδουν εξαιρετικά αποτελέσματα σε μια ανάλυση των αποτελεσμάτων του Χρηματιστηρίου και πόσο αυτά εξαρτώνται από τη δημιουργία, διάδοση και επιβολή !_αφηγημάτων_! μέσω αποτελεσματικής διαφημιστικής-προωθητικής εκστρατείας της οποίας προΐστανται καπάτσοι και έμπειροι διαμορφωτές γνώμης και εικόνας που μπορούν να πείσουν τους επενδυτές πως η τάδε μπατιρισμένη εταιρεία βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της, αλλά αν μεταφερθούμε στο πολιτικό πεδίο τα εργαλεία αυτά περιορίζονται στις επιτελικές δραστηριότητες ενός ζωηρού μα και αδίσταχτου γκεμπελικού Υπουργού προπαγάνδας που κάνει χρήση της επιστήμης, της τέχνης και της ιστορίας προκειμένου να εμπεδώσει την απόλυτη εξουσία του και την επικράτηση του ΑΝ_ιδεολογήματός του_ΑΝ. Έχει κανείς την εντύπωση μιας αβυσσαλέας αφέλειας (αλλά με νεανικό —ας το πούμε «ζήλο»— ζηλωτή· άραγε ποιού δόγματος;) που αγνοεί καθώς με αυτοπεποίθηση βασιλικά παρελαύνει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Μιας αφέλειας που καθιστά κάθε απόπειρα σχολιασμού πλεοναστική. Απλώς προβάλλει με σαρκαστική ενάργεια τη δημόσια εικόνα ενός ανθρώπινου τύπου με μια απογοητευτική έως επικίνδυνη μονοποικιλία πνευματικού μα και επιστημονικού ορίζοντα. Χωρίς εννοείται να καταργεί τα εξίσου αποθαρρυντικά δείγματα του νεανικού αντίπαλου δέους.]

(Συνεχίζεται)