Here’s a man who lives a life of danger – Laurie Anderson

Το 2004 η Πολιτεία του Ιλινόι ζήτησε επισήμως συγγνώμη από τους Μορμόνους. Συγκεκριμένα για την απέλαση των μελών της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών καθώς και για τη δολοφονία, το λιντσάρισμα από τον όχλο, του φυλακισμένου και υπόδικου για προδοσία Joseph Smith, του προφήτη και ιδρυτή του Μορμονισμού. Τον Smith διαδέχθηκε ο Brigham Young. Ο νέος ηγέτης οδήγησε τα μέλη της Εκκλησίας δυτικά σε αναζήτηση νέας πατρίδας. Στις 4 Φεβρουαρίου 1846 διέσχισαν τον Μισισιπή. Στις 24 Ιουλίου του 1847 έφτασαν, εξαντλημένοι, στην πεδιάδα της Αλμυρής Λίμνης στη Γιούτα.

Εκεί, ο πανέξυπνος κι οραματιστής Brigham ανακοίνωσε στους υπόλοιπους:

Αυτός είναι ο τόπος!

Τον επόμενο μήνα σε επιστολή στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ James Polk, ο Young έγραψε:

…Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε το λόγο της εξορίας μας, τον γνωρίζετε, θα αρκέσουμε να αναφέρουμε ότι ένας συνδυασμός τυχαίων, παράνομων και αντισυνταγματικών συγκυριών μας έφερε στην παρούσα κατάσταση, σ’ ένα ταξίδι που επιθυμούμε να τελειώσει σε μια τοποθεσία δυτικά των Βραχωδών Ορέων κι εντός της λεκάνης της Μεγάλης Αλμυρής Λίμνης, όσο πιο σύντομα μας το επιτρέψουν οι συνθήκες, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τόπος ο οποίος θα απαιτήσει σκληρή δουλειά ώστε να αποκτήσουμε καλή ζωή και, συνεπώς, κανένας άλλος δεν θα τον ποθήσει όσο γύρω του υπάρχει ακατοίκητη αλλά εύφορη γη…

Ο Μορμόνος Mitt Romney, υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2012, ο πρώτος Μορμόνος υποψήφιος, είχε απόλυτη επίγνωση της μοναχικότητας της πράξης του να ψηφίσει υπέρ της ενοχής του Προέδρου Τραμπ, κατηγορούμενου για κατάχρηση εξουσίας. Αναμένοντας σκληρή αποδοκιμασία από το ίδιο του το κόμμα, ο Romney ήταν ο πρώτος γερουσιαστής στην ιστορία των ΗΠΑ ο οποίος ψήφισε υπέρ αποπομπής Προέδρου προερχομένου από τον κομματικό του χώρο.

Είπε:

…Αλλά η υπόσχεσή μου ενώπιον του Θεού να ασκήσω αμερόληπτα δικαιοσύνη απαίτησε να μην δώσω σημασία σε προσωπικά συναισθήματα και πολιτικές προκαταλήψεις. Φοβάμαι ότι αν ήταν να αγνοήσω τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί και να παραβλέψω προς χάρη ενός στρατευμένου αποτελέσματος όσα πιστεύω ότι ο όρκος μου και το Σύνταγμα απαιτούν από μένα, θα εξέθετα το χαρακτήρα μου σε δριμεία κριτική από την ιστορία και σε κατάκριση από τη συνείδησή μου.

Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι στο κόμμα μου και στην Πολιτεία μου που θα αποδοκιμάσουν έντονα την απόφασή μου και κάποιοι θα την καταδικάσουν με βδελυγμία. Είμαι βέβαιος ότι θα ακούσω ύβρεις από τον Πρόεδρο και τους υποστηρικτές του. Πιστεύει όμως κανείς σοβαρά ότι θα αποδεχόμουν τέτοιες συνέπειες αν δεν είχα την ακράδαντη πεποίθηση ότι το ζήτησε από μένα ο όρκος μου ενώπιον του Θεού;