Ακόμη και οι πιο αφοσιωμένοι πολέμιοι της οπλοκατοχής, δεν τολμούν καν να αρθρώσουν λέξη κατά του καταστροφικότερου όπλου στην Ιστορία: της ανθρώπινης καρδιάς. Κι έτσι ο κάθε μα κάθε ένας, δικαιούται να φέρει την καρδιά του, δίχως να έχει πάρει καν κάποια άδεια καρδιοκατοχής, δίχως να έχει εξεταστεί αν πληροί κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να την κουμαντάρει, με αποτέλεσμα οι καρδιές να εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερες και να σαρώνουν στο πέρασμά τους άλλες καρδιές, μέχρι να σαρωθούν και οι ίδιες από άλλες καρδιές, μέχρι να γίνει κατανοητό πως, όσο χτυπούν καρδιές, οι χτύποι θα είναι χτυπήματα που θα σε χτυπούν και θα τον χτυπούν και θα την χτυπούν και θα τους χτυπούν και θα σας χτυπούν και θα μας χτυπούν, και θα συνεχίζουμε να χτυπιόμαστε πάνω στων καρδιών τις παραξενιές, στων καρδιών τις απείθειες, στων καρδιών τα πάτερν, στων καρδιών τις εξεγέρσεις, στων καρδιών τις επαναλήψεις, στων καρδιών τις μνήμες, στων καρδιών τις αυταπάτες, στων καρδιών την ύπαρξη, στην ύπαρξη τη δική μας, στην ύπαρξη που πάει χέρι χέρι με αιτήματα, με ανικανοποίητα και πόνους, στην ύπαρξη που όλο και κάτι άλλο θέλει, μέχρι να καταλάβει πως αυτό που θέλει δεν μπορεί ποτέ να το έχει, μέχρι να καταλάβει πως το περισσότερο που μπορεί να έχει είναι μια καρδιά που εξακολουθεί να χτυπά δυνατά και ενίοτε να χτυπιέται ακόμη δυνατότερα.