«Τι είναι ασπρόμαυρο και σέρνεται στο πάτωμα;»
«Δεν έχω ιδέα. Τι;»
«Μια τραυματισμένη καλόγρια».
Απομεινάρι ενός κόσμου που έχει περάσει ανεπιστρεπτί ή μήπως μια περσόνα σταθερά προσανατολισμένη στον αληθινό βορρά; Ο Τζον Κλιζ, στη χθεσινοβραδινή παράσταση σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο, αναφέρθηκε κάποια στιγμή στον χαρακτήρα και τις ποιότητες του ίδιου του κωμικού. Ενώ ένας θεατής, είπε, για να γελάσει, θα αρκεστεί σε κάποιον που έχει μασκαρευτεί σε μια γριούλα (με καμπούρα, μπαστούνι, κλπ) που κουτσαίνει και πέφτει σε μια τρύπα στον δρόμο, ο αληθινός κωμικός, θα γελάσει μόνο όταν θα δει πραγματικά μια γριούλα να πέφτει στην τρύπα. Το σχόλιο, ο Κλιζ, το απέδωσε στον W. C. Fields, που αν και ταιριάζει γάντι στον μισανθρωπισμό του, κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος με αυτά τα πράγματα. Δεν έχει όμως και τόση σημασία. Ο Κλιζ ήθελε να υπογραμμίσει ότι ο αληθινός κωμικός θα σκανδαλιστεί και θα αντλήσει έμπνευση από τα ακραία και τα ασυνήθιστα αυτού του κόσμου. Ο κωμικός δεν θα αρκεστεί απλώς σε απομιμήσεις. Ο κωμικός δεν θα διστάσει να αφήσει το δημιουργικό του δαιμόνιο να λερωθεί στα ταμπού και τα σκατά τού μη πολιτικώς ορθού. Έκανε εύλογη διάκριση ανάμεσα σε affectionate jokes και nasty jokes. Τόνισε ότι πάντα, ακόμα κι όταν παριστάνουμε τους θιγμένους, νιώθουμε πότε είναι η μία περίπτωση και πότε η άλλη. Μετά, πήρε σβάρνα καμιά δεκαριά “φυλές” και τους άλλαξε τα φώτα. Είπε για τους Γάλλους, «και αλήθεια ποιος μπορεί να συμπαθεί τους Γάλλους; Ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι δεν τους συμπαθούν. Ξέρετε γιατί οι Γάλλοι είχαν τόσο πολλούς εμφυλίους; Γιατί έπρεπε και αυτοί κάποτε να κερδίσουν έναν πόλεμο». Αναφέρθηκε στους Άγγλους «το καλύτερο μέρος για να κρύψεις ένα κλειδί στην Αγγλία είναι κάτω από το σαπούνι». Μίλησε για Ιρλανδούς, «Μπαίνω σε μπαρ. Πλησιάζω τον μπάρμαν. “Θα πω ένα ανέκδοτο για Ιρλανδούς.” “Φίλε, είμαι Ιρλανδός.” “Ωραία. Θα το πω αργά για να το καταλάβεις.” Στο τέλος, φυσικά, χτύπησε και τους Εβραίους.
«Ηλικιωμένη Εβραία κάθεται στην παραλία με το εγγονάκι της. Τεράστιο κύμα έρχεται και παίρνει το παιδί. Η Εβραία αρχίζει το κλάμα και τους οδυρμούς. Αρχίζει τα παρακάλια στον Θεό να της στείλει το παιδί πίσω. Τεράστιο κύμα το επιστρέφει δίπλα της, άθικτο. Η Εβραία το κοιτάζει, σηκώνει το κεφάλι, και απευθύνεται προς τον ουρανό: Hey, he had a hat, you know».
One man show. Σχεδόν δίωρη παράσταση stand-up style. Μια καρέκλα, ένα τραπέζι με ένα λούτρινο λεμούριο (Bemaraha woolly lemur, η αδυναμία του Κλιζ), και ένα ποτήρι νερό. Δεν παρουσίασε σχεδόν τίποτα καινούργιο. Διάβαζε, για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, κείμενο το οποίο προβαλλόταν σε τρία τεράστια auto-cue που βρίσκονταν απέναντι του. Ακούσαμε μερικά στοιχεία από την ιστορία των Pythons, σκέψεις για την κωμωδία εν γένει, μια ειδική αναφορά στον Graham Chapman, και πολλά ανέκδοτα από το παρελθόν με αρκετές προβολές κλιπ σε γιγαντοοθόνη.
Ενώ αρχικά κάπως σε ξένιζε όλο αυτό, και έλεγες «ήρθα εδώ πέρα για να τον δω να διαβάζει ένα κείμενο», σιγά σιγά, σε κέρδιζε με αυτή την ήρεμη σιγουριά και το ειδικό βάρος μιας δημιουργικής προσωπικότητας μισού και πλέον αιώνα (βιολογικά κλείνει τα 80). Η αύρα του Κλιζ είναι τόσο έντονη που η ταύτιση του προσώπου που στεκόταν στη άδεια σκηνή μπροστά σου, με το πρόσωπο που έβλεπες στα κλιπ από το παρελθόν σού προκαλούσε, πολλές στιγμές, δέος. Στο τέλος, παρασυρόσουν και γελούσες με την καρδιά σου σε σημείο ακρότητας (προσωπικά, νομίζω ότι ενοχλούσα όλο το Ηρώδειο).
Προσωπικό αγαπημένο, ένα κλιπ που δεν είχα δει ποτέ στο παρελθόν: Swedish Fun Week: Τζον Κλιζ ως Σουηδός anchorman μιλώντας αγγλικά με σουηδική προφορά περιγράφει τα συγκλονιστικά δρώμενα που θα λάβουν χώρα σε αυτή την εβδομάδα σουηδικού ξεφαντώματος. Δρώμενα όπως το «ανοίγω σπιρτόκουτο ανάποδα και πέφτουν έξω τα σπίρτα». Η εβδομάδα τελικά ακυρώνεται. Punch-line: The entire organising committee committed suicide, so it has been cancelled. It’s a mournful business…
