I have a dream στο #TheVoiceGr
08-11-2018

Τα talent shows  σε μία μικρή χώρα όπως η δική μας είναι το κυνήγι του ψύλλου στα άχυρα που θέλει να φύγει ολοταχώς πίσω στη χώρα του καμουφλαρισμένος σε τουρίστα Ιάπωνα μετά από μία βδομάδα διακοπών στην Σαντορίνη. Παρόλα αυτά, η ελληνική τηλεόραση συνεχίζει τον… ψυχαγωγικό της ρόλο ορμώμενη από το ψωμοτύρι των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα «να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους».

Δεν έχω ακούσει πιο πολλές φορές στη ζωή μου αυτή την έκφραση παρά στις εκπομπές τηλεόρασης. Στο σχολείο δεν την είχα διαβάσει πουθενά. Ούτε σε λογοτεχνικό χωρίο ούτε στα βιβλία των μαθηματικών ούτε οι καθηγητές επαγγελματικού προσανατολισμού σε ρωτούσαν για τα όνειρά σου, αλλά τι θεωρείς ότι κάνεις καλά ή τι σου αρέσει. Τίποτα γκλάμουρ, βαρύγδουπο. Απλές μίνιμαλ ερωτήσεις που δεν φοβίζουν ούτε σε προειδοποιούν ότι πρέπει να έχεις κατανοήσει τον εαυτό σου ως το μέσο για το στόχο, τον ένα τον μοναδικό και τον υιό του Θεού τον μονογενή.

Ο συμμετέχοντες λένε τη λέξη «όνειρο» και όλο τους το σώμα μένει απαθές σαν ένα μικρό χαλίκι ανάμεσα στα υπόλοιπα του δαπέδου που αν τύχει και βγουν στην επιφάνεια ίσως φάνε καμιά κλωτσιά και βγουν από το παρτέρι. Άλλοι συγκρατούν τη λέξη ως φορτίο προσωπικού μελοδράματος ή σαν έκζεμα που σε τρώει κάτω από τη μασχάλη, δηλαδή σαν ενοχλητική διαπίστωση που χωρίς αυτή ίσως να ζούσες και καλύτερα, πιο εποικοδομητικά.

Το «όνειρο που πρέπει να γίνει πραγματικότητα» έχει γίνει όλη η εφεδρεία της ύπαρξής μας. Οι life coachers έχουν κάνει καριέρες και βγάζουν γερό χαρτζιλίκι ανασύροντας και δημιουργώντας «το όνειρο», το οποίο πιο ενδυναμωμένο από ποτέ ριζώνει στα γεννητικά μας όργανα και αναπλάθεται σε νέο ωάριο ή σπέρμα ζεστό και ταχύ, γίνεται εμμονή μπροστά στον καθρέφτη, εγωιστική λαίλαπα και ενέσιμη μεσοθεραπεία. Και αν το όνειρο δεν γίνει πραγματικότητα μετουσιώνεται σε καταγγελτική γκρίνια, πύρινο εγώ που παρασιτεί πάνω στα βράγχια της επικοινωνίας του ανθρώπου και τα φράζει, τα καταπονεί, κολλάει τις μύξες του και τα απομονώνει. Τέρμα το οξυγόνο των κανονικών ανθρώπων, μόνο «το όνειρο» παίζει ρόλο.

Βέβαια, μπορεί να τα παραλέω. Να είναι απλώς μία ογκώδης έκφραση θεατρικής φύσεως η οποία αναπαράγεται σαν ψείρα σε κεφάλι εφτάχρονου και θα τεθεί σε περιορισμό και θάνατο με την πρώτη χρήση του κατάλληλου φαρμάκου… είτε το χαστούκι της πραγματικότητας είτε τον έρωτα που μπορεί να είναι ζωντανός να σε επαναφέρει από τη φαντασία στο φανάρι του παρόντος (γιατί ο πραγματικός έρωτας σου δίνει δυνάμεις για τα επίγεια και για τα ανθρώπινα) είτε η ενηλικίωση ασχέτως ηλικίας.

Ποιος είδε το όνειρο και δεν το κατέπνιξε…  να κατακτήσει τον κόσμο, να δοξάσει τη μονάδα, να θρέψει τον λογαριασμό και τον υλιστικό κόσμο του «ταλέντου». Κάποτε τα όνειρα τα έφτιαχναν αλλιώς, που συνηθίζουμε να λέμε χαριτολογώντας…

Στο βίντεο η Lady Gaga υποκρίνεται πως τρελαίνεται επειδή το όνειρό της καταρρέει μέσα σε ένα ντελίριο πόνου αριστείας…