Κατάθλιψη με πιάνει επειδή δεν φοράνε μάσκες, και δραπετεύουν με το παραμικρό, αλλά κανένας τους δεν έχει καμία αληθοφανή δικαιολογία. Έχουν μεταπέσει στην κατάσταση του μαθητή που απολαμβάνει ένα μπούγιο χωρίς να συμμετέχει σε αυτό. Επίσης είναι πολύ υψηλό το ποσοστό αυτών που πιστεύουν πως όλα είναι βίντεο και συνωμοσίες εξωγήινων.

Οι εκκλησίες στην απέξω, όπως και οι βόλτες στα mall. Αλλά το δράμα βρίσκεται στην αστική συγκοινωνία με την συχνή περιοδική πολυκοσμία του μπέκα-βγέκα. Η αύξηση των κρουσμάτων, είναι υποθετικό ποσοστό. Οι σημερινοί αριθμοί, θα φανούνε 10 Αυγούστου, μη το ξεχνάμε.

Αυτή η απίθανη εξαχρείωση, υπάρχει και διατηρείται βάσει κοινωνικών στερεοτύπων. Οι γιατροί «λένε τα δικά τους» ή «είναι πειθαγκαστικοί». Με την κυβέρνηση, δεν επικοινωνούν. Η κυβέρνηση αγωνιά παραπάνω κι από τον Σύριζα ή την Κινάλα -θέλει να έχει σίγουρες τις φθινοπωρινές εκλογές και πιέζει για μαλάκωμα των μέτρων.

Προβάλει επίσης υπερβολικά την πρωθυπουργικη περσόνα και ελάχιστα απέχουμε από τον πρώτο πλακατζή που θα τον βάλει ως υπερήρωα ενός κομικ, όπως παλιά έκανε η Μαλβίνα με τον Σημίτη.

Έχουμε τέτοια υπερπροσφορά υπουργών και υφυπουργών στο δημόσιο χώρο, ώστε πάντα χάνουμε τον λογαριασμό πόσους γενικούς γραμματείς υπουργείων μπορούμε να αντέξουμε.

Ο νεοδημοκρατικός πολιτικαντισμός, σπάει κόκκαλα. Αλλά δεν με κάνει πιο αισιόδοξο όταν τύποι σαν τον Χαρίτση, που φαίνονταν προσεκτικοί και σοβαροί έχουν πιάσει στασίδι βρέχοντας τα βρεμμένα. Το να κριτικάρεις τη Νέα Δημοκρατία είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο, ας πούμε δική μου δουλειά, ή τύπων σαν κι εμένα. Αισθάνομαι πως ένα στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σφάλλει οικτρά όταν «καταγγέλει» κάτι, αντί να στήνει ένα δίχτυ να πιάνει αράχνες.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως ο πολιτικός κόσμος δεν εκφράζει κανέναν πολιτικό πολιτισμό. Δυστυχώς, η πανδημία θέλει δοκιμή καρπουζιού με το μαχαίρι, διότι η κραυγή «μάπα το καρπούζι» σημαίνει πως θα το φάμε με γεύση κολοκύθι και πρόβες δεν επιτρέπονται.