Δύο φωτογραφίες τραβηγμένες το 1995. Στην πρώτη, η μικρή λίμνη στο Κιτομπακίτο. Σχηματίζεται από τα νερά μιας πηγής στην έρημο Σονόρα, από τις λίγες κατά μήκος του Μονοπατιού του Διαβόλου που ακολουθούσαν παλιά ιεραπόστολοι και χρυσοθήρες. Χωρισμένη πλέον η έρημος στα δύο από το σύνορο Μεξικού – Ηνωμένων Πολιτειών. Η λιμνούλα βρίσκεται εντός της έκτασης Εθνικού Μνημείου, του Organ Pipe Cactus National Monument στην Αριζόνα, με σπάνιους και όμορφους κάκτους. Το Κιτομπακίτο προσφέρει καταφύγιο, άνοιξη και φθινόπωρο, σε μεταναστευτικά πουλιά. Όταν σκοτεινιάσει σμήνη νυχτερίδες ζητούν τροφή πάνω από τα νερά.

Στη δεύτερη φωτογραφία, λίγα μέτρα νότια, το σύνορο. Μια ευθεία γραμμή για εκατοντάδες χιλιόμετρα (η φωτογραφία τραβηγμένη κοιτώντας νοτιοανατολικά: αριστερά ΗΠΑ, δεξιά Μεξικό). Τότε μόνο ένας απλός φράκτης.

Μου άρεσε με την παρέα μου να κατασκηνώνω στο Μνημείο. Στήναμε τις σκηνές σε προκαθορισμένες θέσεις, μόνο εκεί ήταν επιτρεπτό, κατά μήκος διαδρομής που έφερνε γύρο εσωτερικά το Μνημείο, ύστερα από τηλεφωνική κράτηση στους rangers, τους δασοφύλακες. Δύο φορές τη μέρα περνούσε η περίπολος να τσεκάρει αν είμαστε εντάξει – πολυτέλεια τα κινητά τηλέφωνα τότε. Μας προειδοποιούσαν για ανθρώπους που περνούσαν τα σύνορα, πεινασμένοι και διψασμένοι. Δεν ήταν και σπάνιο ν’ ακούσεις στις τοπικές ειδήσεις για κορμιά που είχαν βρεθεί μουμιοποιημένα στην έρημο. Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα, ούτε συναντήσει κάποιον να διασχίζει πεζός την έρημο με προορισμό τη Γιούμα, το Τούσον, το Φοίνιξ ή τα χωράφια.

Το συρματόπλεγμα ήταν κομμένο σε σημεία. Περνούσαμε στο νότο ή στεκόμαστε με το ένα πόδι στις ΗΠΑ, με το άλλο στο Μεξικό. Το έβρισκα διασκεδαστικό. Αναρωτιόμουν αν μας έπαιρνε φωτογραφία κάποιος δορυφόρος και πόζαρα. You know what I mean.