Θυμάμαι ομαδικούς υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, εγώ στο δημοτικό, στα χρόνια της χούντας. Θυμάμαι τη φαγούρα των φλυκταινών του δαμαλισμού. Βαθύτερα κράτησε η μνήμη το αντιχολερικό εμβόλιο. Τότε ξεσπούσαν κοντά επιδημίες χολέρας… Στην Τουρκία – στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιταλία – στη νότια Ιταλία, στη Νάπολη. Έφαγαν μύδια έλεγαν, θυμάμαι, από τη θάλασσα εκεί, από τα βρομόνερα*.

Πρέπει να ήταν το 70, έψαξα να επιβεβαιώσω, με το ξέσπασμα της χολέρας στη Κωνσταντινούπολη. Μας έσυραν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας, στα δυτικά της πόλης. Περιμέναμε τσούρμο έξω από την αίθουσα εμβολιασμού ακούγοντας κραυγές, βλέποντας άλλα παιδάκια που έβγαιναν κι έκλαιγαν τρέμοντας. Πέρασα μέσα κι είδα τις λευκές ποδιές λουσμένες στο φως, το μεγάλο παράθυρο, είδα τη βελόνα. Μου φάνηκε τεράστια η βελόνα, η αντιχολερική. Θόλωσα κι άρπαξα τον καλόγερο στα αριστερά της πόρτας, με όλα τα πανωφόρια τους, και τον έσπρωξα πάνω τους. Με άρπαξαν από τα μπράτσα και ούρλιαζα…

…Καθισμένοι στον καναπέ εγώ και η αδελφή διαβάζαμε και γκρινιάζαμε για το χέρι μας, μουδιασμένο και πονεμένο από το εμβόλιο, που δεν μπορούσε ν’ ανεχτεί άγγιγμα και δεν μπορούσαμε να το κουνήσουμε. Η μητέρα μας παρότρυνε να σταματήσουμε τη γκρίνια, ότι θα περάσει, ότι είναι για το καλό μας, να μην πάθουμε χολέρα και πεθάνουμε.

Το φετινό καλοκαίρι, σε κάποιο κατάστημα άκουσα την ιδιοκτήτρια να μιλά σε άλλη γυναίκα. Έλεγε για το φαντάρο γιο της, είχε ακούσει ότι θα είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός στο στρατόπεδο και ήταν θυμωμένη, έτοιμη να σκοτώσει…

Η δική μου η μητέρα μου έχασε το πρώτο της παιδί αφού κόλλησε ερυθρά στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Το μωρό πέθανε μετά από δυο μέρες.

Δεν φοβάμαι τα εμβόλια, ούτε πλέον τις βελόνες και τις ενέσεις. Το προσδόκιμο της ζωής μου έχει αυξηθεί και εξαιτίας αυτών των αναγκαστικών εμβολιασμών. Δεν με αρρωσταίνει το εμβόλιο της γρίπης που κάνω κάθε χρόνο.

Περισσότερο από τις χουντοκαταστάσεις με αρρωσταίνει, μου προκαλεί ναυτία, η κατάσταση Elysium. Αναφέρομαι σ’ εκείνην την ταινία για την αποκλειστική πρόσβαση προνομιούχων που ζούσαν σε διαστημικό σταθμό σε υπηρεσίες υγείας.

Οι εδώ προνομιούχοι, δικής μας επιλογής και δεύτερης διαλογής – ηγέτες, πολιτικοί και συνδικαλιστές.

Παραδειγματισμό έδωσε ο καπετάνιος του Τιτανικού. Οι εδώ, οι πρώτοι χέστες, στριμώχνονται στη σειρά, λίγοι, παράδειγμα προς αποφυγή που φαντασιώνονται ότι κουμαντάρουν με ηρωική πράξη, πρωτοπόροι του μυαλού τους διαγράφοντας με ξιπασιά τους χιλιάδες εθελοντές των δοκιμών του εμβολίου. Γνωρίζει βέβαια η αφεντιά τους ότι το πλοίο δεν πρόκειται να βουλιάξει – όχι τώρα, τουλάχιστον όχι από τον κορωνοϊό.

(*Σαν πρωτάκουσα το τραγούδι του Αλκίνοου που ήθελε να πιει όλον το Βόσπορο, μου είχε φανεί συνειρμικά εντελώς άκυρος ο στίχος).