Η σκέψη μας, η εικόνα που φτιάχνουμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους σμιλεύεται από τις αντιλήψεις των καιρών που ζούμε. Γνωστή η θέση του Walt Whitman για την απελευθέρωση των σκλάβων, όπως τη διαβάζουμε μέσα στο Leaves of Grass, και η λατρεία του για τον Πρόεδρο Lincoln. Αλλά αν καταφέρναμε στις μέρες μας συζήτηση μαζί του θα τον αποκαλούσαμε ρατσιστή. Αμφιλεγόμενες δείχνουν οι απόψεις του, σοκαριστικά κάποια από τα γραφόμενα του, όπως αυτό το 1862 ένα μήνα μετά από τη Διακήρυξη Χειραφέτησης του Lincoln: η Ουάσινγκτον γέμισε με απελευθερωμένους σκλάβους μερικοί με φυσιογνωμία γουρουνιών ή χιμπαντζήδων, άλλοι πάλι τόσο φιλάρεσκοι και όμορφοι όπως ο καθένας.

Η εισαγωγή αυτή για την αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα των μειονοτήτων, της ταυτότητας στη συζήτηση των ημερών μας, η σειρά του Netflix Hollywood. Λες και αυτό που πραγματικά είμαστε, ατόφιο και φωτεινό, φανερώνεται από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι πρώτες συνάψεις στον εγκέφαλό μας – είτε γυναίκας, είτε μαύρου, είτε ομοφυλόφιλου.

Μεταπολεμικό Los Angeles και από τα πρώτα επεισόδια της σειράς οι πρωταγωνιστές γνωρίζουν ξεκάθαρα αυτό που ο καθένας είναι και το διεκδικούν δικαιωματικά από τον ομόγυρό τους. Εντός επτά επεισοδίων το έχει δεχτεί όλη χώρα, η ταινία που έχει φτιάξει η αγαπημένη παρέα, αφού ανέλαβε τα ηνία της εταιρείας γυναίκα, σπάει ταμεία. Και σπάει και τα Όσκαρ.

Η επίγνωση της δικής μου ταυτότητας, αρχές του ’80, συνοδεύτηκε από τη απαίτηση προς τους δικούς μου και προς όλη την κοινωνία να είμαι ελεύθερος να είμαι αυτό που είμαι. Πολλά από τα αιτήματα ισονομίας, όπως έχουν διαμορφωθεί και κατακτώνται στις μέρες μας, θα μου φαίνονταν εκτός αν με κάποιο τρόπο έφταναν στη σκέψη μου τότε, εκείνα τα χρόνια.

Χαίρομαι με την ανάδειξη ζητημάτων ταυτότητας μέσα από τα mainstream ψυχαγωγικά μέσα, αρκεί να μην προπαγανδίζεται ότι αυτή η ανάδειξη σημαίνει αυτόματα αντιπαλότητα. Η σειρά δεν κάνει αυτό το λάθος. Αλλά με προβληματίζει η αφέλεια μιας αντίληψης που καλλιεργείται στους meta-millenials, η απλούστευση των ζητημάτων μέσα από τη διαδικτυακή πραγματικότητα (στην οποία ανήκει το Netflix) που σφυρηλατεί τη δική τους σκέψη, οι απλοϊκές απαντήσεις που προτείνονται, αυτό το η πόρτα ανοίγει δίχως ιδιαίτερο κόπο, με ένα προσεγμένο selfie. Που δεν λειτουργεί στην πραγματική ζωή η οποία ξαναδείχνει σκληρό πρόσωπο, κοινωνικά και οικονομικά. Οικονομικά τουλάχιστον χειρότερο από παλιά.

Ο Tarantino ξόρκισε τους εφιάλτες του ανατρέποντας τη φρικτή αλήθεια της δολοφονίας της Sharon Tate. Καλώς. Αλλά η δύσκολη πραγματικότητα δεν μπορεί να διαγραφεί με τον καθησυχαστικό τρόπο που πρότεινε το Green Book, τα χνάρια του οποίου ακολουθεί το Hollywood.

Η πορεία των γενεών δεν είναι κάτι στο οποίο θα επιταχύνεις το happy ending εκβιάζοντας πρώιμους τοκετούς από την ιστορία.

Επιπρόσθετα, ούτε τέλος πρόκειται να υπάρξει. Μόνο κόπος.