Η «στραβή» που επισυνέβη στην χώρα, πρέπει να βαστάει εδώ και εκατό χρόνια. Aπό το 1920. Τότε που, απο επαρκέστατοι συνεταίροι μιας παροδικής βαλκανικής συνεννόησης, καταλήξαμε αλληλομισούμενα ενεργούμενα πίσω από στολές πραξικοπηματιών. Ήτοι, από την όντως δόξα του 1912/3 δεν καταλάβαμε πως ο Κλεμανσώ μας είχε για ξεπούλημα και βαρέσαμε άκεφα την Κριμαία, για να «απολαύσουμε» τα αποτελέσματα μπροστά σε έναν Κεμάλ οπλισμένο από τους μπολσεβίκους.
Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο «προδοσία» ανκαι ξύνομαι να το επιχειρήσω, μήτε να βαφτίσω μερικούς «προδότες» για να δικαιολογήσω το χάλι μας. Το μεγάλο κλειδί της μεταστροφής, βρίσκεται μέσα στην ψύχα μας, στο μακάβριο 1920.
Μετά τις εκλογές του 1920, η νικήτρια και ελπιδοφόρα Ελλάς, αποκόπηκε από τον εσμό των νικητών του Μεγάλου Πολέμου και έμεινε με τα αιδοία στο χέρι. Αυτό στα γύφτικα εκφράζεται ως «ασταραμανάρ μοκάρες». Δεν ήταν ζήτημα προσωπικότητας του Βενιζέλου. Έδειξε, και τον πίστεψαν, πως ήταν σύμμαχος των Συμμάχων. Έως εκεί. Μήτε μια στιγμή από την μετέπειτα σταδιοδρομία του, που ήταν 15ετής, δεν έδειξε την παραμικρή ανωτερότητα και ευελιξία.
Το δώρο που του πρόσφερε ένας κάπως κουρασμένος στρατός και η ευτυχής συγκυρία της αφαίρεσης εδαφών από τα οθωμανικά Βαλκάνια και η στέρηση από τους Νεότουρκους της πρόσβασης στο Αιγαίο, με έλεγχο της Προποντίδας, ανακίνηση του ζητήματος των Αρμενίων και βελτίωση του Κουρδικού, με αγγλογαλλική υποστήριξη, σήμαινε, πάρα πολύ απλά, πως η Τουρκία θα ήταν ηπίως διανεμημένη σε προτεκτοράτα, εντολοδόχα κράτη, καταγγελτική πολιτική για τις γενοκτονίες και αντίο σας.
Σήμερα δεν θα μας ένοιαζε υποκριτικά «ο ρόλος του προξενείου στη δυτική Θράκη», αλλά η ανατολική Θράκη θα είχε έντονο πρόβλημα μιας νέας ταυτότητας, καθώς πέραν του Έβρου ο ελληνισμός θα ήταν ακμαίος, όπως και οι περιοχές Βιθυνίας, Προποντίδας, Σμύρνης και Τσανακλήδων. Μήτε μικρασιάτες πρόσφυγες θα πάλευαν με την εντόπια δυσπιστία, την εκπόρνευση, την ελονοσία και την δραματική αστυφιλία, αλλά κύματα Ελλήνων, όπως συνέβη και παλαιότερα, θα εποίκιζαν το ορεινό Ελδοράδο έως την Φρυγία και τα όρη των Κιλίκων, ενώ ένα δικό μας σκάφος ερευνών, το «Φλαντανελλάς» θα ερευνούσε τις θάλασσες από Γραμβούσα σε Βαρόσια.
Αλλά είπαμε: ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Αρμενία, «βρίσκονται μακράν», βλακώδεις κουταμάρες στρατηγών με γυάλινα πόδια έκαναν τους Τσέτες αξιόμαχο στρατό, ανάγωγες και φρικτές καρατομήσεις στο στράτευμα, το γέμισαν φούμαρα και φαντασμάρα.
Κανέναν οίκτο και «αχ τους καημένους» δεν αισθάνομαι που οι νικητές των εκλογών του 1920 βρήκαν κλειστές πόρτες στις αίθουσες διαπραγματεύσεων και οι τότε ηγέτες μας, σαν τους διακονιάρηδες επαιτούσαν πέντε λεπτά υψηλή ακρόαση που ποτέ δεν έλαβαν.
Τα πρώτα χρόνια του Μεσοπολέμου ανήκαν στον μισό «δυτικό κόσμο» που ανέλαβε εργολαβικώς να συρρικνώσει τον μπολσεβικισμό. Αντ΄αυτού, έλαβαν το τρίτο το μακρύτερο. Κι επιπλέον, οι «ανοιχτομάτηδες» της τέως Αντάντ, άφησαν στους Γερμανούς πεδία επανεξοπλισμών ποικιλμένους με πολιτιστικές παπάρες, με αποτέλεσμα, τα νέα σύνορα του Παγκοσμίου πολέμου που εκτυλίχτηκε τάχιστα σε Ψυχρό Πόλεμο.
Κι έτσι, ο Δυτικος κόσμος οδηγείται με ψευδαισθήσεις σε ένα νέο Πουατιέ με το Ισλάμ, ελπίζοντας πως θα το εξοντώσει, ενώ από τους Αββασίδες και δώθε, το Ισλάμ «παθαίνει» αναγεννήσεις οι οποίες διακόπτονται μόνον εξαιτίας τις δικές του διχόνοιες. Αυτά είναι ηλεγμένα και σταθμισμένα με το δευτερόλεπτο!
Επανάληψη χιλιοπαιγμένου έργου, είναι και ένας τελείως καμπάτικος και προτεστάντικος φιλανθρωπισμός. Επειδή δηλαδή είμεθα υπεράνω και από το υπερπέραν, πρέπει να τηρούμε τα δικά μας κριτήρια, όταν ερχόμαστε σε κόντρες με τους «άλλους». Σ΄αυτό θα απαντούσα πως υπάρχουμε έστω ως πολιτιστικά απολειφάδια μόνον εάν φερόμαστε αυτοκτονικά, όπως προσφυως δείχνει η ταινία Eric the Viking περιγράφοντας την υπό βύθιση νήσο Hy-Brasil.
Για το Ισλάμ έχουμε μια εικονα χαρεμιών, Κλέφτη της Βαγδάτης και συνταγμάτων εξ ανατολής που δεν χαμπερίζουν αν τους πολεμάνε ο Κίμων και ο Ελ Σιντ, ως διάσημοι νεκροί.
Το αν αλληλοβρίζονται Γάλλοι και Τούρκοι, δεν θα γινει ποτέ Ευρωπαϊκό πρόβλημα. Τελειώσαμε; Ή ποθείτε κι άλλο ρεζίλι;
Αγράμματα, δήθεν εριστικά ντουγάνια, που εκλάβατε το σήμα του κόμματος του Ερτοάν, ως βόμβα…
Για όλα αυτά και πολλά άλλα, επικροτώ οποιαδήποτε τάση να θεωρηθεί η Κύπρος, μεγαλόνησος στερημένη τον βορρά της, παρότι είναι αυτοδέσποτο και ανεξάρτητο κράτος, κι αυτό, για να μη αρχίσω ιστορίες με σχέδια Χάρντινγκ και ένα καράβι γεμάτο Καλάσνικοφ να επιβεβαιώνει ακόμη μία τρέμουσα χώρα του κινήματος των αδεσμεύτων, μαζί με τον κύριο Τίτο και την Κυρία Μπανταρανάικε.