Παράξενες, αλλά αναμενόμενες παρενέργειες στον πλανήτη του μυαλού μου. Ένας μηχανισμός συμβιβασμών και συγκρούσεων της τάχα επιστήμης με την δήθεν πολιτική, με πείθει πως όταν στην κομματική σύβραση ο Κρίτων Αρσένης σε ερώτημα στη Βουλή θρηνεί για την πανίδα της άγριας ζωής που χάθηκε στα ελληνικά οικοσυστήματα, δεν απέχουμε από την τακτική Νίξον, που μεσούντος του Γουοτεργκέιτ, ελάνσαρε τα πρώτα μωρουδιακά της οικολογικής Σκέψης.
Στο γενικό πλάνο, ο κόσμος ετοιμάζεται για έναν phony war με πρώτη φάση την διατήρηση της συνθήκης του Μοντραί και τον διάπλου του Βοσπόρου, καθώς οι Τούρκοι το παίζουν πτωχευμένοι και σκοπεύουν να τα εισπράξουν από τους αντιμάχους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αμερικάνσκι και περιφερειακές δυνάμεις. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά η οργάνωση μιας θερμής μεθορίου στα ουκρανικά σύνορα με την Ρωσία, αναπτύσσεται ξύνοντας το δεξί αφτί με το αριστερό χέρι. Ήτοι, η «λογική» βάση επιχειρήσεων, αν υποθέσουμε πως θα υπάρξει πόλεμος, παραμένει για τη Δύση η Γερμανία ως αντιστροφή των μετώπων του 1945, αλλά ο δήθεν απαραίτητος έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας, που καταδικάζει τον όποιο Δυτικό Στόλο να λοκαριστεί εύκολα από την ρώσικη βλητική τέχνη, αν χωθεί στα κριμαϊκά πελάγη, είναι μία βάση επινοημένη από τους νοσταλγούς του οσμανικού χαλιφάτου, που θα γεμίσουν λεφτά και επενδύσεις αν η κρίση της Ουκρανίας συμβεί στο νότο και όχι στον βορρά της. Οι Γερμανοί, ορίζοντας συνειδητά μια νέα Ευρώπη με συμβολική (και αναποτελεσματική) ηγεσία σαν της Φον ντεν Λάιεν, έχουν ήδη φορέσει το άρβυλο με τα καρφιά που θα βαρέσει στην κοιλιακή χώρα την Ευρώπη που δοκίμασε ανεπιτυχώς να το παίξει Μεγάλη Δύναμη.
Η ελληνική πολιτική στα ζητήματα της πανδημίας, έχει τέτοια εσωτερική διασπορά, ώστε θυμίζει τα δώδεκα στόμια του Νείλου που εκβάλουν στη Μεσόγειο. Τα κόμματα ρίχνουν από μια ψεμματούρα δήθεν καταγγελιών, γίνεται ο σχετικός χαμός, οι οπαδοί παίρνουν τα επάνω τους, κι έπειτα άλλο ψέμμα.
Όποιον εξωγήινο ρωτήσεις κατά πόσον πιθανολογεί πως πάμε σε μεγάλο πόλεμο, θα γελάσει και με τα σαράντα στόματά του και θα σπεύσει να στείλει κι άλλο σενάριο στον Έμμεριχ.
Τελειώνω. Αν τα πολιτικά τα βαριέστε, και δεν σας αδικώ, σπεύσατε να ακούσετε παραληρηματικό μονόλογο ενός Αλέξη Παππά, και εμπεδώστε τι εκφράσει ένας σαργός χωρίς το ψαροκόκκαλό του. Είμαι σίγουρος πως στο τέλος του παιχνιδιού θα κληθεί από κυβερνητική υπηρεσία να ενισχύει την κυρία Πελώνη στο έργο της.
