Ως νέος Ριχάρδος…

…εκτιμήσεις κάνω, ως γραμματικός τεχνίτης, με επισφαλείς πηγές, συχνά φαντασιωτικές ωσάν ανεμογκάστρι, ίσως γι αυτό κανένας Ζαίος δεν έχει αντιδράσει, τόσα χρόνια τώρα, στις παρατηρήσεις μου. Στόχος του κειμένου είναι η ανάγνωσή του και μόνον. Ο θέλων να φωτισθεί εν σκότει, στην εκκλησία.

Εκτιμώ πως η τακτική του Σύριζα έχει αλλάξει. Μπορεί να θριαμβολογεί ή να καθησυχάζει, με στόχο μια κεντροαριστερή οπτική (την οποία ήδη με δυσκολία χωνεύει αργά, συχνά ξερνώντας τα βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας) αλλά πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να επινοήσει κάτι διαφορετικό, παριστάνοντας πως έχει μια έγνοια  για τους σιωπηλούς ψηφοφόρους που του έδωσαν 145 βουλευτές στις δεύτερες εκλογές του 2015.

Μάλλον αργά κατάλαβε πως τον τίμησε με την ψήφο της ολόκληρη κοινωνία του ΠΑΣΟΚ χωρίς κανένα ιδεολογικό πρόσημο. Στο οποίο προηγουμένως είχε ενταχθεί ένα βαρβάτο τμήμα της ευρύτερης αριστεράς, που μάλιστα πολέμησε με πάθος τους εκσυγχρονιστές και την εισβολή δεξιάντζας στο μακέτο που έστησε ο Κώστας Σημίτης.

Τελικά, όλοι αυτοί οι εισοδιστές, υπάρχουν ακόμη στις τάξεις του, ή λάκκισαν; Ο Σύριζα δεν έχει μεγάλη σχέση με τον πραγματισμό. Αντ’ αυτού, αυτό που του λείπει προσποιείται πως το διαθέτει εν αφθονία. Παραμορφώνει την μαύρη αλήθεια, ακολουθώντας το πνεύμα του Όργουελ για την ειδική συμπεριφορά στην ορολογία, αλλά και τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης που λούζει το Δαβίδ εκ Κομνηνών με την ίδια καυστική κριτική. Αυτό που γνωρίζει, όσο γίνεται, ο  μέσος Έλλην, δεν έχει το ίδιο νόημα στα χείλη ενός υπουργού.

Απλή αναλογική: Όταν εννοείς με αυτό το σύστημα πως δεν θα υπάρχει πριμ στον πρώτο και άλλες, δευτερεύουσες διατάξεις, έχεις ήδη μπει στην χώρα της Ανακρίβειας. Διότι πέρα από το «απλή», υπάρχει και το «αναλογική» και σου κουνάει μαντίλι.

Πώς θα εκπροσωπείται αναλογικά η χώρα, με τέτοιες εκλογικές περιφέρειες, που βασίζονται σε ανόμοια εκτίμηση; Γιατί πριμοδοτούνται όλες οι εκτός μονοεδρικών περιφέρειες, στέλνοντας τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων σε υποεκπροσώπηση; Πότε οι εκλογικοί κατάλογοι θα πάψουν να είναι παίγνιο στη διάθεση των εκλογομαγείρων;

Η αθλιότητα των σταυρών προτίμησης, αργά το βράδυ στα εκλογικά τμήματα, όταν πηγαίνουν για ύπνο πολλοί εκλογικοί αντιπρόσωποι, ως πότε θα βγάζει ψευδοβουλευτές; Τι θα πει άραγε «εθνικό εκλογικό μέτρο» που δεν υπάρχει; Ποιοί σαντουιτσάδες και πατσατζήδες ανακάλυψαν μιας μορφής ομογενειακή ή αποδημική ψήφο που έχει ταβάνι τρεις βουλευτές όλους κι όλους; Πότε θα ισχύσει το «μία ψήφος, ένας σταυρός ανά πολίτη» κι όχι ανάπτυξη μιας πλαστής πληθύος στις μεγάλες περιφέρειες;

Σύμφωνα με αυτά, αναλογικότητα κατοχυρώνεται όταν, εάν ψηφίσουν 6 εκατομμύρια ψηφοφόρων, το εθνικό εκλογικό μέτρο είναι κοντά στο έξι εκατομμύρια δια του τριακόσια. Κι αυτό δεν μολεύεται με τους βουλευτές επικρατείας και με τους ζώντες πρωθυπουργούς που «δικαιούνται» έδρα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, που αμφιβάλω, δεν είναι σωστό ο αρχηγός ενός κόμματος να παίρνει όλες τις ψήφους του! Κανονικά, έπρεπε να τον σταυρώνουν, διότι μπορεί να εκτιμούν το κόμμα του αρχηγού, αλλά όχι τον αρχηγό.

Για τον Σύριζα η απλή αναλογική είναι μια παρηγοριά που διέθετε όταν ήταν μονοψήφιος και ένα θανάσιμο όπλο τώρα που διογκώθηκε και φοβούμενος πως θα χάσει, θα παίξει οπωσδήποτε ρόλο στο μέλλον. Εξαναγκάζει τον πρώτο, αν δεν του δώσουν ένα υπέρογκο ποσοστό, να αρχίσει αλισβερίσια με τους άλλους. Η έννοια της καταψήφισης, δοκιμάζεται σκληρά.

Nαι, αλλά οι άλλοι έκλεβαν! Πολύ σωστό, αλλά εσείς είστε «άλλοι;» απλώς, η πρώτη τετραετία είναι για να μάθετε τα κόλπα. Ήδη μερικοί ανοίγουνε τον δρόμο. Αρχικά, υπέρ του κόμματος, μετά περνάει στη ζωή τους ένας κόμματος και στο τέλος πληρώνουμε και τους κομμάντος που παραφυλάνε ώσπου ο λαός να καταστεί αόμματος.

Εξάλλου, οικογενειοκρατία δεν πολυέχετε ― είναι νωρίς για νεπωτισμό, αλλά έχετε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό «συντρόφων» και εταίρων συναισθηματικής αγωγής ως στελέχη σας. Αν η τοποθέτηση συγγενούς εξ αγχιστείας είναι σκοινί κορδόνι, εσείς αποφεύγετε τα δεσμά του γάμου, προσφέροντας στον/στην σκορδόπιστο/η μία υπεύθυνη θέση, ώστε να τη γλυτάρετε με ένα «άσε μας αγάπη, δε βλέπεις που καιγόμαστε;»

Ονειροπόλοι ή αρχιψευταράδες; Εδώ σας απαλλάσσω, επειδή μάλλον έχετε το σύνδρομο της βλακείας. Ό,τι εξέρχεται του έρκους και του γλεύκους των οδόντων σας, άμα τη επαφή με την ατμοσφαίρα, από ψεύδος και μαλακία, σκληρύνεται, πήγνυται και καθίσταται άθραυστον, επειδή  ξεστομίζεται με μια απάθεια που σκοτώνει.

Η υπεράσπιση των πρώτων αρχών

Έως πριν λίγες εβδομάδες, η τακτική του ήταν να διαδίδει πως η έξοδος των μνημονίων ήταν δικό του έργο. Και όσο κρατούσε η ιστορία με την  Συμφωνία των Πρεσπών, έδειχναν ατάραχοι. Ξαφνικά, σάμπως να μη θεωρούνται δεδομένοι οι «145» και ξεκίνησε το κανάκεμα και η υπεράσπισή τους.

Υπερασπίζονται τον Μαδούρο, ως αναπόσπαστο όριο των υποχωρήσεών τους στην επάρατη αμερικανιά. Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι αρχίζουν να κρατάνε τα μπόσικα, καθώς δεν φρόντισαν τελευταία αυτούς που τους ψήφισαν το 2015. Επίσης η στάση τους απέναντι στους διαμαρτυρόμενους εναντίον των Πρεσπών, είναι σκληρή και κοφτή, καθώς έκαναν πολλές προσαγωγές και συλλήψεις, πράγμα που δεν έπρατταν επί Τόσκα και νεοτέρων. Είναι και αυτό σημάδι της πεποίθησής τους πως παραμένουν μια εδραία αντιφασιστική δύναμη, πράγμα που θεωρούν ότι θα ευχαριστήσει τους παλιούς ψηφοφόρους.

Βέβαια, με παραξένεψε πως άνθρωποι με σιδερένια νεύρα, που ανέχτηκαν μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου πλήθος εσωτερικών βλημάτων και πιέσεων και όμως κατάφεραν να βγουνε ακέραιοι, βρέθηκαν τόσο μπόσικοι καθώς αδυνατούν να βάλουν σε τάξη και σειρά τις ζελέ αδυναμίες μερικών ανεξάρτητων βουλευτών. Μια νευρικότητα, τη διαβλέπω. Κι ας έχει γίνει το Κέντρο θρύψαλλα και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σε θέση να πάθει νευρική κρίση επειδή ο Μπαξεβάνης παρουσιάζει φοβερά απαισιόδοξες δημοσκοπήσεις. Άσε που ασχολούνται με τις ζεϊμπεκιές του Πολάκη που σκουπίζει μερακλωμένος τα πατώματα και ενίοτε τα χαστουκίζει.

Το μέτρημα των αποθεμάτων είναι πάντοτε μια σοφή πράξη και μπορεί να επιταχύνει τις εκλογές. Μερικά πρωτοσέλιδα για δίκες που επίκεινται και άλλα τόσα για τα όργια των χτεσινών και προχτεσινών κυβερνήσεων, κι έρχεται στιγμή που ο οπαδός ζηλεύει και δεν σιχαίνεται.