Το ελληνικό μπάσκετ κινδυνεύει να ολοκληρώσει μια διαδρομή που ξεκίνησε απ΄την αυτόφωτη λάμψη του, συνεχίστηκε με το σταδιακό ολοένα και μεγαλύτερο ξεθώριασμά του, για να φτάσουμε σε μια κατάσταση στην οποία ακόμη κι όταν πέφτει από τον ουρανό στα χέρια του ένας πολυδιάστατος υπερπαίκτης, είναι και πάλι τόσο γερασμένο πνευματικά ώστε να μην ξέρει τι ακριβώς να τον κάνει και πώς ακριβώς να τον αξιοποιήσει, είναι και πάλι τόσο αλλού για αλλού σε τρόπο παιχνιδιού που αντί να τον κάνει όχημα εκτόξευσης, τον μετατρέπει σε καθρέφτη ο οποίος το εκθέτει ανεπανόρθωτα και μέσα στον οποίο κοιτάζει με αμηχανία και φόβο ένα είδωλο κάθε άλλο παρά κολακευτικό.