Καταρχάς, επειδή καλό είναι να μην ξεχνάμε σήμερα ό,τι γράψαμε χθες και να μην λειτουργούμε σαν να παίζουμε σε αυτοτελή επεισόδια, το κείμενο της προηγούμενης εβδομάδας,  που έφερε τον δηκτικά σκληροκαριόλικο τίτλο «Ελάτε», κατέληγε ως εξής: «Ελάτε να κάνετε επέτειο των πάνω από εκατό νεκρών με τον Τσουβάλα νεοδιορισθέντα Γενικό Γραμματέα. Ελάτε». Ήρθαν λοιπόν, φυσικά και ήρθαν, ο λαός αγκάλιασε μάλιστα τον Υπουργό Χρυσοχοϊδη στο μνημόσυνο στο Μάτι, οπότε για πολλοστή φορά διαψευσμένοι ως προς το τι μπορεί να περάσει επικοινωνιακά και πολιτικά και τι όχι, ας περάσουμε σε άλλα, απολογούμενοι για την γραφικότητα του υψώματος των τόνων την περασμένη εβδομάδα, για ένα θέμα που προφανώς αποδείχθηκε πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ ασήμαντο.

Ένας χρόνος και μια μέρα απ’ το Μάτι, σαράντα πέντε χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, σαράντα πέντε χρόνια Μεταπολίτευση. Υπήρξε μια περίοδος, μέσα στο 2011, που αμφέβαλλα αν θα γίνονταν κανονικά οι εκλογές, που αμφέβαλλα αν θα παραδιδόταν στον λαό επιτέλους η δυνατότητα να καταψηφίσει το μνημόνιο και τις πολιτικές του. Υπήρξε μια περίοδος, που ο Άρης Πορτοσάλτε και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου συζητούσαν  στον ραδιοφωνικό αέρα αν θα παραδώσει ο Τσίπρας την εξουσία ή θα βρει τρόπο να κρατηθεί σε αυτή, μέσω πολέμων με την Τουρκία. Υπήρξαν μια περίοδος που γίνονταν ειδικά δικαστήρια εναντίον πρώην (και ταυτόχρονα μελλόντων) πρωθυπουργών και που παραλίγο να καταλήξουν στην καταδίκη τους. Υπήρξε μια περίοδος, που τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς είχαν στίχους που έλεγαν ότι, αν χρειαστεί, οι δεξιοί πατριώτες θα πάνε στο βουνό για τη σημαία και το σταυρό. Υπήρξε μια περίοδος πριν την εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 81, που παρακαλούσα έντρομος τον Θεό να μην μας κάνει κακό ο Ανδρέας. Υπήρξε μια περίοδος, που το δίλημμα ήταν Καραμανλής ή τανκς. Υπήρξε μια νύχτα, που οπαδοί άλλου κόμματος ξεκίνησαν να πανηγυρίζουν βγαίνοντας στους δρόμους και τελικά πανηγύρισαν οι οπαδοί του άλλου. Υπήρξε μια περίοδος -νύχτα, που μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο ήταν η Χρυσή Αυγή. Υπήρξαν περισσότερες της μίας περιόδου, όπου πολίτες έπεφταν νεκροί από όργανα της τάξης. Υπήρξε μια σχεδόν ολόκληρη δεκαετία, όπου πολύ μεγάλο μέρος της εξουσίας είχε εκχωρηθεί σε δανειστές του ελληνικού κράτος. Υπάρχουν και θα υπάρχουν συνέπειες αυτές της εκχώρησης και στο μέλλον. Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορεί να επισημάνει κανείς ως προς την ποιότητα, τα όρια και την αληθινή ουσία της δημοκρατίας που έχουμε. Αλλά υπάρχει και το εξής αναμφισβήτητο πολιτειακό γεγονός: στην Μεταπολίτευση η αστική δημοκρατία στερεώθηκε και άντεξε τους μερικές φορές όχι ασήμαντους κλυδωνισμούς.

Στις τελευταίες εκλογές ήμουν δικαστικός αντιπρόσωπος στην Τρίπολη, τελείωσα σχετικά γρήγορα, περπάτησα την πόλη να παραδώσω τον εκλογικό σάκο και τα υπόλοιπα έγγραφα στις διάφορες αρμόδιες υπηρεσίες. Αν δεν ήξερες ότι είχαν γίνει εκλογές, δεν θα μπορούσες να το μαντέψεις. Ο κόσμος ήταν στις καφετέριες και τις ταβέρνες, τα παιδιά έπαιζαν στην μεγάλη πλατεία, μπλα μπλα μπλα, ήταν ένα ήρεμο, καλοκαιριάτικο, κυριακάτικο βράδυ. Μόνο έξω από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας είχε συγκεντρωθεί λίγος κόσμος, που και αυτός άκουγε χαλαρά τα αποτελέσματα και τις ομιλίες που μετέδιδαν τα κανάλια. Πόση αναντιστοιχία αυτού του κόσμου με τον κόσμο της δεκαετίας του ογδόντα, με τα αυτοκίνητα να κορνάρουν με τις σημαίες τριάντα μέρες προεκλογικής περιόδου. Πόση αναντιστοιχία αυτού του κόσμου με τον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου στις εκλογές παιζόταν ο αγώνας άγγελοι εναντίον διαβόλων, η τελική μάχη.

Στις προγραμματικές, μια – δυο ομιλίες διαβολικών υπουργών μου φάνηκαν -στα λόγια τουλάχιστον- όχι ακριβώς διαβολικές. Σκιάχτηκα. Τι μου συνέβαινε; Αλλά και γενικότερα, αν παίζουν άγγελοι εναντίον διαβόλων, πώς μπορείς να αποδεχτείς την εναλλαγή στην κυβέρνηση το 2015 ή το 2019; Δημοκρατία είναι όχι απαραίτητα να ξεκολλήσεις και να πάψεις να θεωρείς τον άλλο διάβολο, αλλά να πιστεύεις πάνω απ’ όλα ότι αν ο διάβολος συγκεντρώσει περισσότερους ψήφους, τότε αυτός δικαιούται να κυβερνήσει. Και η Χρυσή Αυγή, κύριε; Στα τεσσαρακοστά πέμπτα γενέθλιά της Μεταπολίτευσης, αν η Ελληνική Δημοκρατία έχει έναν αληθινό ήρωα, αυτός είναι ο Παύλος Φύσσας.