Προειδοποίηση : Η επαφή μου με τα πολιτικά της χώρας είναι μέσω εφημερίδων, ενημερωτικών μέσων και του προφίλ μου στο φβ, οπότε είναι πιθανόν να είναι μερική. Από την άλλη η πληροφόρηση που λαμβάνω γενικά, είτε από αντιδράσεις ακροατών και τηλεθεατών, φαίνεται να επιβεβαιώνει τα γραφόμενα.
Αυτό που διαβλέπω να συμβαίνει στη χώρα από το 2015 είναι μία στροφή μέρους του αντιπολιτευόμενου κόσμου και πολιτών σε ακραίες και λαϊκίστικες αντιδράσεις οι οποίες πόρρω απέχουν από τα ζητούμενα.
Και εξηγούμαι (για να μην παρεξηγούμαι ): θεωρώ τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μία από τις χειρότερες διακυβερνήσεις που έχουν λάβει χώρα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Και τη θεωρώ έτσι, όχι μόνο για την “υπερήφανη” διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου αλλά και για τη συστηματική, σχεδόν ανήθικη στρέβλωση της πραγματικότητας, την εργαλοιοποίηση θεσμών, δικαιωμάτων και λέξεων και προφανώς για το διχαστικό και λαϊκίστικο λόγο και ύφος που χρησιμοποιεί. Αλλά βλέπω και από την άλλη πλευρά την επιστροφή στις ίδιες ακριβώς πρακτικές: αντί να προτάσσεται το ορθό ζητούμενο μίας αντιπολίτευσης, το ποια Ελλάδα θα πρέπει να διεκδικηθεί, για ποιους -σωστούς- λόγους και με ποιους -σωστούς-τρόπους (είμαι αθεράπευτα δεοντολόγος ως μηχανικός ), φτάνουμε σε ακραίες πρακτικές οι οποίες είναι οι ίδιες που μας έφεραν ως εδώ : λαϊκισμός , fake news (αλήστου μνήμης η χολέρα στα υπόγεια μαιευτηρίου), κραυγές, προσπάθειες επανάληψης της πλατείας (Παραιτηθείτε Ι& ΙΙ) και εισαγωγή στη δημόσια κουβέντα ρητορικών που μοιάζουν σα να μην έχει τελειώσει ο Εμφύλιος και να μην έχει επέλθει η Εθνική Συμφιλίωση. Έτσι,κάποιοι πολιτικοί -για να ικανοποιήσουν το θυμικό ενός πολιτικά ανεκπαίδευτου ακροατηρίου-επιλέγουν ακόμα μία λογική διχασμού, προσβολών κτλ. Και πολίτες -wannabe πολιτικοί- καταλήγουν να προσπαθούν να εξαργυρώσουν ένα νεφελώδες γραμμάτιο αντίστασης. Σε όλα αυτά, μαζεύονται προφανώς τόσοι σαλτιμπάγκοι που το “θέαμα” από κωμωδία καταντάει γροτέσκα φάρσα επιπέδου τσίρκου.
Για να εξηγηθώ ακόμα περισσότερο, δεν είμαι εναντίον των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας επί πολιτικού διακυβεύματος (όσο απο-ιδεολογικοποιημένου και να είναι αυτό): αν ήμουν στην Αθήνα επί δημοψηφίσματος, στο Σύνταγμα θα ήμουν με το Μένουμε Ευρώπη (παρά τις οποίες υπερβολές και γελοιότητες: αυτές τις πετυχαίνεις σε οποιαδήποτε διαδήλωση ), αλλά είμαι ενάντια σε χαλαρά αρνητικά συμπιλήματα αντιδράσεων που δεν προσφέρουν τίποτα και δεν προσθέτουν τίποτα στο δημόσιο λόγο, αντίθετα τον ευτελίζουν σε κραυγές. Ούτε είμαι ενάντια σε μία λογική αντιπολίτευσης η οποία δε θα αφήνει σε μία κυβέρνηση ανάσα για το οτιδήποτε. Αλλά είμαι απέναντι σε όποιον διαστρεβλώνει το δημόσιο λόγο για να πετύχει λακίστικες νίκες. Ο λαϊκισμός, τα ψευδοδιλήμματα και η άνευρη πολιτική άρνησης και διχασμού, μας οδήγησαν στην κρίση και μας διατηρούν εντός. Το ζητούμενο είναι να αλλάξουν αυτά για να βγούμε: γιατί η κρίση από μία απλή κρίση χρέους έχει γίνει κρίση πολιτισμού.
Αν και αυτά από απλούς πολίτες είναι στα όρια της ελευεθρίας του λόγου αποδεκτά, το να ακούγονται από “υπεύθυνα” χείλη όπως τον Άδωνι Γεωργιάδη ή κάθε βουλευτή είναι απλά απαράδεκτα όμως, γιατί εκεί πια το όλο νόημα της θεσμικότητας και οι υποχρεώσεις ενός πολιτικού που διεκδικεί να λέγεται σοβαρός και υπεύθυνος, απλά καταρρέει. Αντιπολίτευση με κραυγές, επιθέσεις επί προσωπικού κ.ο.κ. απλά δεν βοηθάει την υπόθεση Ελλάδα. Και προφανώς επίσης δεν είναι δείγματα ότι αυτός ο πολιτικός θα κάνει όσα πρέπει είτε ως νομοθέτης, είτε ως εκτελεστικός ώστε η φυγή προς τα εμπρός να γίνει. Περισσότεροι Βολταίροι και λιγότεροι Ροβεσπιέροι είναι το ζητούμενο.
ΥΓ.(γιατί μου αρέσει να ξεκαθαρίζω τα πράγματα ): Παράδειγμα ορθής αντιπολίτευσης είναι τα προσυνέδρια της ΝΔ πριν το συνολικό καθορισμό τους προγράμματος . Αντιπαράδειγμα είναι οι κραυγές περί “ηθικού πλεονεΧτηματος της αριστεράς”, οι τζημερισμοί περί αντικατάστασης όλης της ελληνικής νομοθεσίας με αυτής της Ν. Ζηλανδίας και η πνευματική οκνηρία του “ας πέσουν και βλέπουμε”.
