Εννιά από τα δέκα κουτάκια του κυρίαρχου δημόσιου λόγου και του εθνικού αφηγήματος, με το οποίο γαλουχούνται στα σχολεία οι μαθητές, αναφορικά με την Ελλάδα και την διαχρονική της θέση στην Ιστορία γενικότερα και την Μακεδονία ειδικότερα, τικάρονται από τους μακεδόνες μαθητές που διαδηλώνουν και κάνουν καταλήψεις. Δεν λένε κάτι διαφορετικό τα παιδιά από αυτό που ακούν συνέχεια από τους μεγάλους, δεν συνεγείρονται με κάτι διαφορετικό τα παιδιά από αυτό με το οποίο συνεγείρονται συνέχεια οι μεγάλοι δίπλα τους. Δεν είναι ακριβώς διαμαρτυρία, είναι σαν να βγήκαν στους δρόμους να πουν φωναχτά πόσο καλά έχουν μάθει το μάθημά τους. Αν υπάρχουν συνθήματα και πανό που τα βάζουν με τη δημοκρατία και με τους πολιτικούς, αυτό το δέκατο κουτάκι χρυσαυγίτικης διαφοροποίησης, είναι ακριβώς και το δέκα τοις εκατό στο οποίο διαφοροποιείται η Χρυσή Αυγή στο Μακεδονικό από ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΜΜΕ, Εκκλησία, λοιπούς φορείς, είναι ακριβώς και το δέκα τοις εκατό στο οποίο διαφοροποιείται η Χρυσή Αυγή στην ηρωοποίηση Κατσίφα από ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΜΜΕ, Εκκλησία, λοιπούς φορείς.

Προφανώς και αυτά δεν είναι ίδιον μόνο της Ελλάδας. Πιθανώς στη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών διδάσκεται και επικρατεί η εκδοχή της Ιστορίας, όπου υπάρχουν μόνο εθνικά δίκαια και ποτέ εθνικά άδικα και ποτέ γκρίζες ζώνες, όπου υπάρχουν μόνο καθαρότητες, καθαρό άσπρο εναντίον καθαρού μαύρου και φουλ της συγκίνησης για όλα τα απαράγραπτα δίκαια, τα αδιανόητα δεινά και τους απαράμιλλους θριάμβους, μέσα από τα οποία έχει συγκροτηθεί η ματωμένα πεντακάθαρη εθνική ταυτότητα.