Κοίτα, είπε. Ανακάλυψα ότι αν βάλεις αυτές εδώ τις λέξεις, σε αυτήν εδώ τη σειρά, με αυτές τις τέσσερις μικρές προτάσεις, σχηματίζεις ένα φτερό. Δεν με πιστεύεις; Να. Το βάζω στην πλάτη μου. Προτιμάς να το βάλω από την μια πλευρά ή από την άλλη; Μπαίνει όπου θες. Κοίτα πόσο δυνατό είναι. Απίστευτο, ε; Αλλά κανείς δεν μπορεί να πετάξει με ένα μόνο φτερό. Θα σκοτωθώ. Και δεν θέλω. Προσπαθώ χρόνια τώρα να ανακαλύψω εκείνες εκεί τις λέξεις, που αν τις βάλω σε εκείνην εκεί τη σειρά, οι τέσσερις μικρές προτάσεις τους θα σχηματίσουν και το δεύτερο φτερό. Και τότε … και τότε ποιος με πιάνει.
Τον έπιασε. Τον αγκάλιασε. Τον φίλησε. Έπαψε να ψάχνει το δεύτερο φτερό. Της έδωσε σε τέσσερις μικρές προτάσεις το φτερό που είχε. Το φόρεσε στην μέση της πλάτης της, στην σπονδυλική της στήλη. Άρχισε να βρέχει. Σε κάποιον άλλο ουρανό.