Δεν με ενδιαφέρει αν ο Βασίλης Δημάκης έχει στα αλήθεια σωφρονιστεί, δεν με ενδιαφέρει αν έχει γίνει στα αλήθεια άλλος άνθρωπος, δεν με ενδιαφέρει αν μπορεί ή δεν μπορεί να φοιτήσει εξ αποστάσεως και μέσα από τη φυλακή, δεν με ενδιαφέρει πόσες τράπεζες έχει ληστέψει, δεν με ενδιαφέρει πόσες φορές έχει παραβιάσει την άδειά του, δεν με ενδιαφέρει αν θα την ξαναπαραβιάσει, δεν με ενδιαφέρει αν είναι κάποιος με τον οποίο πρέπει να ταυτιστούμε και να τον δούμε ως φωτεινό παράδειγμα, δεν με ενδιαφέρει αν ο απεργός πείνας είναι ο Βασίλης Δημάκης ή το απεχθές κτήνος Παναγιώτης Λαγός, που ίσως σε έναν μακρινό γαλαξία, όταν και αν τελείωνε κάποτε η δίκη της Χρυσής Αυγής, να καταδικαζόταν και φυλακιζόταν.

Με ενδιαφέρει να μην πεθάνει κρατούμενος από απεργία πείνας και δίψας στις φυλακές. Οποιοδήποτε άλλο νομικό ή πολιτικό ή αξιακό κριτήριο μπαίνει πάνω από αυτό, είναι ένα κριτήριο που καθιστά το κράτος, τις εξουσίες του, το πολίτευμά του, εμάς τους πολίτες του συνειδητούς φονιάδες.