Mόνο διακοπές ρεύματος, κρατούν μαύρη την οθόνη των τηλεοράσεων που βάτεψα από το 1985. Χωρίς ήχο και εικόνα μόνιμα και βασανιστικά γύρω μου, αισθάνομαι κενό. Στο GNTM δεν χρειάστηκα δικαιολογίες. Πού να ξανάβρισκα τέτοια τεφαρίκια. Είχα δει το αμερικάνικο, αλλά πάλι νικήσαμε. Αντί την Τάιρα, μια Επιτροπή. Κι έτσι παρά την  γόησσα,την αθώα, την κακιώχτρα και την  απροσχημάτιστη βία που δέχτηκαν τα κορτσούδια από την υστερίλα και τον εμβρυουλκό των “ειδικών” δεν θα εμπέδωνα τα δευτερογενή χαρακτηριστικά της δουλοκτησίας. Κι ακόμη θα ίδρωνα να καταλάβω το φαινόμενο των Σκλαβηνιών. Ήμουν πάντως με τη Μαριάννα που τρίτωσε το έρμο.