Δεν είναι φάση που περνάει, είναι η Κρίση που δεν ψοφάει

O τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος, πάνε 80 χρόνια που άρχισε, κι ακόμη να το παραδεχτούμε πως κάτι άρχισε, κάτι τέλειωσε και ό,τι μας περιμένει, θα έχει την ίδια τύχη. Διότι το παρελθόν είναι ο μόνος ορίζοντας, το μόνο περιβάλλον που κατεδαφίζεται οριστικά και στη θέση του έρχεται και φορμάρεται κάτι σαν «επέτειος», κάτι σαν «αναμνηστική πλάκα».

Τα χρόνια της Κρίσης, δεν πέρασαν. Βρισκόμαστε σε μια φάση του φαινομένου, απ΄αυτές που προκαλούν εκτρωματικές συμπεριφορές. Διότι όταν άρχισε να μυρίζει μπαρούτι προβλημάτων, το πολιτικό προσωπικό ζήτησε και σε ένα βαθμό τα κατάφερε να φορτώσει ενοχική ευθύνη στο γενικό πληθυσμό. Ο υπουργός που για να φέρει «δικαιοσύνη» στους άπειρους διορισμούς στο Δημόσιο και μεταξύ 2007 – 2008, έδωσε τρελές αυξήσεις και οι διάδρομοι των υπηρεσιών έπηξαν από υπαλλήλους που δεν χωρούσαν αλλού, είναι σήμερα Πρόεδρος Δημοκρατίας.

Από την τρίχα, στην τριχιά

Κάθε τρίχα, γινόταν τριχιά, κι εννοώ το ξεφόρτωμα του υποζυγίου με την ανάθεση της εξουσίας σε ουτοπιστές μελλοντολόγους. Η κυβέρνηση του «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» ασχοληθηκε με μετονομασίες υπουργείων και άλλα χαοτικά, ενώ οι υπηρεσιακοί και μη, πρωθυπουργοί αφέθηκαν να κουμαντάρουν ένα κάρο χωρις ρόδες (και χωρις μουλάρι). Έως το 2012, πλήθος υπουργών, στελεχών και άλλων στυλοβατών της Εξουσίας και της Διοίκησης, έπρεπε να διαλέξουν μεταξύ αυτοεξορίας και απώλειας πολιτικών δικαιωμάτων.

Αντίδραση υπήρξε, αλλά την είχαν ήδη υπονομεύσει. Οι διπλές εκλογές του 2012, έδειξαν το πασιφανές: δεν υπήρχε ΠΑΣΟΚ, η Δεξια έφτασε σε εκλογές κάτω από 20%, αυτόκλητοι σωτήρες πήραν το μερτικό τους και ιδίως ανεφύη ένας καραμπινάτος αριστερισμός (ακόμη δεν ξέρω τίνος ίδέα ήταν) που χωρις να συσπειρώσει κομματικά κανέναν και πουθενά, γέμισε τη χώρα με το άρωμα ενός ατυπικού αναρχισμού. Οι ωδίνες ενός τοκετού μιας Αριστεράς, ήταν εντέλει ανεμογκάστρι κι όταν έσπασαν τα νερά, οι μαιευτήρες άργησαν να πάρουν χαμπάρι ότι προσπαθούσαν να ξεγεννήσουν μια στείρα γερόντισσα. Στη θέση του Μπλανκί, ένας Βαρουφάκης. Στη θέση του Προυντόν, ο Φλαμπουράρης. Αλλά εκατομμύρια άφωνοι και άγονοι φλεγόμενοι απελπισμένοι, έτρεχαν να γλυτώσουν την ξαφνική μπόρα, κάτω από όποια γαμωτέντα μπορούσαν να ανακαλύψουν. Ορθότατα όλοι αυτοί ονομάστηκαν «Σύριζα» διότι «Συνασπισμός» δεν υπήρξε ποτέ.

Ποιος μίλησε για Αριστερά; Μήτε καν η Αριστερά!

Εκείνο το διάστημα, 2012 – 2014, η πάγια μορφή του Δεξιού Χώρου υπό την γνωστή τρικέφαλη μορφή (Ηγέτης -αντίπαλος του Ηγέτη- Αουτσάιντερ ελπιδοφόρος, συχνά ακροδεξιός) ηταν ο Σαμαράς και οι έμπιστοι της Πολιτικής Άνοιξης, ένας μοχθηρά σιωπηλός Καραμανλής, ανέκφραστος ωσάν πολυμποτοξική προσωπικότητα, και μια ακροδεξιά φενάκη που το έπαιζε υπεροπτική και υπεράνω. Αυτό που περίσσευε και ένωσε φιλοδοξίες ήταν η «ευκαιρία» του Κέντρου να «σώσει την πατρίδα» συνεργαζόμενος με την ολιστική Δεξιά, που πήρε εντέλει την επωνυμία «σαμαροβενιζέλοι». Οι υποστηρίζοντες (κι εγώ μαζί) πως ο Ευάγγελος έπρεπε από το ολέθριο πασοκοπατατράκ του 2007 να επιστρέψει στη Σχολή του, ώστε να υπάρξει όχι μπαλαντέρ, αλλά βιώσιμη λύση για το μέλλον, λοιδορήθηκαν ή αγνοήθηκαν.

Από το 2012, κι έως την Εξουσία του 2015 στον Σύριζα, παρακαλώ, κρατήστε τα εξής:

• Βήμα τσακιστό δεν έκαμε ο Σύριζα χωρις την Δεξιά. Οι Ανέλοι δίδαξαν νέα ήθη. Το τριμερές και τρισυπόστατον της Δεξιάς, από χαριτωμενιά της δεκαετίας του 50, μετατράπηκε σε έναν απολίτικο αχταρμά, με ένα ορθάνοιχτο προς τα πασοκογενή σαΐνια, φιλικό κλίμα.
• Οι μεταγραφές του ΠΑΣΟΚ προς τον Σύριζα, έχουν βάση την μετασημιτική αντίληψη του εκσυγχρονιαμού.Προσέξτε: από τους σημιτικούς «εκσυγχρονιστές», όσοι δεν αποχώρησαν από την ζωή, δεν ακολούθησαν τον «Γιώργο που θα τα άλλαζε όλα» αλλά τον φωτεινό παντογνώστη Τσίπρα. Επομένως, μούφα μουσαντένια είναι και ο απλός υπαινιγμός πως ο Σύριζα του 2015 αντιπροσώπευε κάποια Αριστερά. Οι αφοσιωμένοι στον Γιωργάκη, μεταπασόκοι, οι δεξιοί του Καμμένου, καραμανλικής ρίζας και οι αδιάθετοι, τροπαλιζόμενοι εξωχώριοι της υπέρυθρης αριστεράς, που ήδη, από τον καιρό του ΕΚΚΕ και της ΑΑΣΠΕ δεν δίσταζαν να εντάσσονται σε δεξιά σχήματα (λόγω «τριτοδρομικής» νοοτροπίας) ήταν η σπίνα του Σύριζα, η εργώδης βάση του, χωρίς να μπαίνω σε ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά σεξικού χαρακτήρα και το κλείσουμε το μαγαζί. Αρκεστείτε στο σιβυλλικό χαρακτηρισμό «αγριογραμιάδες».
• Ο μεταΚαραμανλισμός είχε ρίξει ήδη μπετά και γερανογέφυρα προς το κτίσμα του  Σύριζα, αλλά συμβόλαια δεν υπήρξαν. Σε κάθε περίπτωση, η μεταξύ 31,5 έως 36% παγίωση του Σύριζα δεν φαίνεται προσωρινή, αλλά απέχει πολύ απο κάποια αυτοδυναμία, που μάλλον δεν την θέλει. Είναι φτηνότερο, πιο μουλωχτό και άκρως βολικό να προσποιείται πως είναι μια Αριστερά που λασπώνεται, αλλά διαθέτει ένα ωραίο πλυντήριο.

Μητσοτάκ μπερντές

Η κυβέρνηση που προέκυψε από τον Ιούλιο και συνεχίζει απτόητη, στη βάση που δεν είναι παρά μια σύναξη δεξιών ρουτινιέρηδων που ασκεί Περονισμό και όχι οποιαδήποτε κίνηση του δείκτη πέραν μιας ψιλοκεντρώας και ψιλοάκεφης συσπείρωσης.

Είναι ζωτικής σημασίας να διακρίνουμε στο στυλ της διακυβέρνησης μερικά χαρακτηριστικά που χωρίς να είναι βεριτάμπλ συντηρητικά, εντούτοις δεν έχουν βαρύ ιδεολογικό φορτίο.

(α) Να΄ταν ο Γιάνης δυο φορές, ο Άδωνις καμία. Υπάρχουν στιγμές που η ενεργός φυσιογνωμία του αρχαιομαθούς Ναρκίσσου, διαθέτει σπόλια υποψηφίου δελφίνου, διαδόχου, διεκδικητή. Το ήδη καταμερισμένο Μητσοτακέικο, θα φτύσει αίμα με τους παλαιούς ηρακλειδείς του Κατατζαφερισμού.

(β) Υπερβολικά ψώνια από τα καλάθια κι από σβέρκο. Ήταν αναμενόμενο να έχει εκλείψει η παραδοσιακή Δεξιά του αραλικιού και της τοπικής στελεχάρας, αλλά τα νέα στρατολογημένα στελέχη πληρώνουν τα οψώνια της κομματικής αμαρτίας. Παλαιά, είχαν άφωνους καθαρευουσιάνους κι όταν υπήρχε χρεία, ένας Τσάτσος, ένας Παπαληγούρας, σιωπηρά ακύρωναν τους Μπάλκους και μερικούς εμφυλιοπολεμικούς. Τώρα, οι ασυνταξίες πλήθυναν, η μισή ενεργός κυβέρνηση έχει πάρει κατι από το αλμπενί συριζαίας πανεπιστημιακής, ενώ η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται. Κάποιος ας εξηγήσει στα νέα φυντάνια, πως τα δεξιά χούγια, ο τρόπος της διαχείρισης και πλείστα άλλα, έχουν εδώ και δεκαετίες ακυρωθεί από την δημοσιογραφική κριτική μεγάλων παραγόντων του Τύπου, όταν ήταν Τύπος, άρα δεν είναι όλα επαναλήψιμα και τρέχοντα.

(γ)Υπερβολική προσοχή στην «αντιπολίτευση» (ο Θεος να την κάμει) του Σύριζα.Ο Σύριζα ως αντιπολίτευση του 2013 – 2014 δεν είχα σχέση με τα σημερινά ψελλίσματα που μοιάζουν να εκφράζουν τύποι που φοράνε ψαλλιδόκωλες ενδυμασίες, αλλά τον καφέ ή το τέιον πίνουν με το μικρό δαχτυλάκι σηκωμένο. Οι βαρβάτοι αριστεριατές του λείπουν. Ο Μητσοτάκης δεν θα έχει αξιωματική αντιπολίτευση για μερικούς μήνες, αλλά αντιπολίτευση θα έχει, με τους κουβάδες. Η ασφυκτική υπεροχή της κυβέρνησης στην αυτοδιοίκηση, σημαίνει μεγάλη παλαιοκομματική πίεση εκατοντάδων «μαγαζιών» όπου καλαφατίζεται η Νέα Υποτέλεια.

Για την Επέτειο, έχουμε κάποια γνώμη;

Πως δεν έχουμε! Πρώτον και κύριον, Τουρκία, Τουρκία, Τουρκία. Χρειάζεται σοβαρή επιτέλους αντιμετώπιση, με δεδομένο, έστω επισφαλές, πως η πρώτη Κρίση θα εκδηλωθεί πέριξ της Κύπρου και θα είναι θερμή, με λίγους συμμάχους και ΝΑΤΟικό σκεπτικισμό. Επίσης, στις κόντρες των άλλων, ας πάψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκπέμπει την ένταση που έρχεται δωράκι στους απέναντι.

Αυτό που μπορούμε κι αυτό που δεν κάνουμε, είναι μια λιγότερο γκρινιάρικη βαλκανική πολιτική, χωρις κορόνες και μαλλιοτραβήγματα. Κι αν δεν ξέρετε το πως, υπάρχουν πολλοί που ξέρουν (και δεν εννοώ την αφεντιά μου).

Αύριο, λέω να «ανακαλύψω» την Θεσσαλονίκη των νέων φαντασμάτων.