(με αφορμή την ιστορία του Αμίρ)

Συμμετέχω σε ένα σύλλογο γονέων και κηδεμόνων σημαίνει ότι συναναστρέφομαι γονείς από την γειτονιά μου και την κοινωνική μου τάξη, γονείς Έλληνες και αλλοδαπούς, γονείς δεξιούς και αριστερούς, και δεν κάνω απλώς μαζί τους ανάλαφρες συζητήσεις αλλά συναποφασίζουμε και συνεργαζόμαστε και κάνουμε μαζί πράγματα. Και τα πράγματα που κάνουμε δεν είναι τίποτα ριζοσπαστικά και αριστερά πράγματα. Καθόλου. Οργανώνουμε αποκριάτικα πάρτι και μετά σκουπίζουμε από την αυλή τις σερπαντίνες. Φτιάχνουμε γλυκά για το cake bazaar πριν τα Χριστούγεννα. Ψάχνουμε DJ για το πάρτι λήξης που να παίζει όλα τα τελευταία hit (φέτος το despacito απαραιτήτως). Κάνουμε, δηλαδή, όλα αυτά που θέλουν τα παιδιά και οι γονείς ώστε να περνάμε καλά και να λειτουργούμε σαν μια ομάδα. Γιατί όταν λειτουργούμε σαν μια ομάδα και όταν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε, τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι τα παιδιά των μεταναστών δεν απειλούν τα δικά μας με αρρώστιες. Τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι τα λεφτά που μαζέψαμε από το cake bazaar είναι καλό να διατεθούν σε οικογένειες μεταναστών που έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι πρέπει να μαζέψουμε πράγματα για μια προσφυγική δομή. Και στα εφτά περίπου χρόνια που συμμετέχω, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ. Γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται ανιδιοτελώς με τα κοινά, ό,τι κι αν ψηφίζουν, είναι άνθρωποι που νοιάζονται, άνθρωποι γενναιόδωροι. Αρκεί να μην πας να τους πουλήσεις αριστεροσύνη και ανωτερότητα, να μην πας να τους πεις ότι αυτά που τους αρέσουν είναι μικροαστικές ανοησίες που τις βαριέσαι και πως πρέπει από το σχολείο να ξεκινήσει η επανάσταση και η ανατροπή. Γιατί έτσι χάνεται ο στόχος, και κάθε στιγμή που βαριέσαι ή κι εκνευρίζεσαι ακόμα με κάτι που θα πει κάποιος, πρέπει να ξαναθυμάσαι τον στόχο. Κι ο στόχος είναι η ίδια η δημιουργία μιας ομάδας που συνεργάζεται για κάθε τι μικρό που βελτιώνει την λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Μιας ομάδας που όταν προσπαθήσει ο φασίστας να εισχωρήσει – και θα προσπαθήσει, γιατί αυτή τη γραμμή έχουν – θα καταλάβει πως δεν τον παίρνει.

Δεν είναι αρκούντως αριστερό και ριζοσπαστικό αυτό;

Και όπως πολύ σωστά έγραψε ο Πέτρος Καπετανόπουλος «απουσιάζοντας απ’ τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, χαρίζεις ένα απίστευτα προνομιακό πεδίο στο σκοταδισμό και τη φασιστικοποίηση (ναι, τόσο χοντρά είναι τα πράγματα, το δείχνει η Δάφνη, το Ωραιόκαστρο, το Πέραμα πέρσι, η Σαντορίνη). Αυτό θέλουμε ρε σύντροφοι και συντρόφισσες γονέοι;»

*