Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ως Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, ορίζει ό,τι γράφεται στο δεύτερο άρθρο της Συνθήκης της Λισαβόνας. Δηλαδή, μια δέσμη ευχών.

Κάποτε εκτασιαζόμασταν για τον «Ασιατικό τροπο παραγωγής», για τον «Αμερικανικό τρόπο ζωής» για το «ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου» και άλλη μια μυριάδα κοινοτοπίες που έτσι και ξύσεις τη βαφή, φανερώνεται ένας τενεκέ μαχαλάς.

Η  Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πιστεύει λοιπόν σε μία γεννήτρια στερεοτύπων που διαθέτει κάθε πολίτης με κάποια εξουσία, παντού στον κόσμο. Διότι ο «τρόπος» είναι η περίληψη, το απόσταγμα μιας υπάρχουσας κατάστασης. Ποτέ δεν ήταν προφητεία -συνήθως είναι ένα μη έγκυρο συμπέρασμα.

Για να υπάρξει Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, πρέπει να υπάρξει, ανθισμένη ή μαραμένη, η Ευρώπη. Και τέτοιο φασούλι, δεν φυτρώνει απότιστο. Η Ευρώπη, είναι προσώρας μια λέξη. Γεωγραφικά, πολιτικά, ιστορικά, καθόλου προσδιορισμένη. Και σε κάθε περίπτωση, δεν έχει περάσει (ακόμη) από στάδια, όπως το Ρωμαϊκό Imperium. Οι αξίες της, δεν εκφράζονται με κτηνωδώς απλές αρχές.

Για την ώρα, πρόκειται για μπαλαφάρα, άρα δικαίως απέκτησε Επίτροπο.

Τέτοιες μπαλαφάρες, έχουν κατάληξη την διάλυση ή την ομοσπονδία. Κάτι σαν «Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης» κατά το υπερατλαντικό πρότυπο, όπου η Γιούτα γιουτίζει και η Καλιφόρνια καλιφρονεί, αλλά επιμένει πως είναι κράτος.