Βλέπουμε αμερικάνικες ταινίες, αμερικάνικες σειρές, ακούμε αμερικάνικη μουσική, διαβάζουμε αμερικάνικα βιβλία, αμερικάνικα κόμικς, αμερικάνικα περιοδικά, αμερικάνικα σάιτς, βλέπουμε αμερικάνικο μπάσκετ, μιλάμε με αμερικανισμούς, έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε στα αμερικάνικα, κάθε φορά όμως που οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν και κάνουν επιθέσεις, πέφτουμε να τις φάμε.

Κάνουμε καλά, κάνουμε λάθος; Αυτό είναι προς διερεύνηση. Όταν όμως το κάνουμε δεν θα βγει να πει κανείς ότι τα κίνητρα μας είναι φυλετικά, ρατσιστικά ή ό,τι.

Κατ’ επέκταση το ίδιο ισχύει και για τους Βρετανούς, όταν συμμετέχουν κι αυτοί χαρωπά σαν τσόντες στους αμερικάνικους πολέμους. Κι εδώ πέραν όσων ισχύουν στην πρώτη παράγραφο, υπάρχει και κόσμος και κοσμάκης που έχει σπουδάσει στη Βρετανία κι έχει δεθεί κι αλλιώς με τη χώρα.

Αλλά όταν το κράτος του Ισραήλ σκοτώνει και πέφτουμε να το φάμε, εκεί, ω εκεί, αλλάζουν τα πράγματα. Κάνουμε καλά, κάνουμε λάθος; Αυτό προφανώς και είναι προς διερεύνηση, αλλά η διερεύνηση θα γίνει τελικά λιγότερο με γεωπολιτικά ή άλλα κριτήρια, γιατί εκεί, ω εκεί, η μομφή για συγκεκαλυμμένο ή και απροκάλυπτο αντισημιτισμό καραδοκεί ανά πάσα στιγμή.

Δεν υπάρχει λοιπόν περιρρέων αντισημιτισμός στην ατμόσφαιρα κι αυτό είναι ένα ιδεολόγημα;

Όχι. Ακριβώς επειδή υπάρχει αντισημιτισμός είναι και απείρως ευκολότερο η επίκλησή του να μετατραπεί σε διαρκές εργαλείο διαστρέβλωσης της συζήτησης για το Παλαιστινιακό, σε διαρκές εργαλείο ακύρωσης κάθε καταδίκης, σε διαρκές εργαλείο απομάκρυνσης του βλέμματος από τους εκάστοτε σφαχθέντες, ώστε ο θύτης να μην μπορεί ποτέ να αντιμετωπιστεί ως θύτης, ώστε ο θύτης να διατηρεί ό,τι κι αν κάνει κι όπως κι αν το κάνει την ταυτότητα του διαρκούς θύματος.