Αν θέλουμε απόλυτη ισότητα φύλων, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μοντέλα συγκεκριμένων προδιαγραφών. Αυτό φαντάζει ουτοπικό όταν κοροιδεύουμε τους γύρω μας για τα εξωτερικά τους ελαττώματα ή κοιτάμε σαν αρρωστημένους ψυχασθενείς αυτούς που επιλέγουν λιγότερο εμφανίσιμους συντρόφους, μπερδεύουμε τη σεξουαλικότητα με γυμνασμένα σώματα και θηλυκότητα αλα καρτ, δεν κατανοούμε τους ανθρώπους που κάνουν δε πλαστικές επειδή τους έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία τα κόμπλεξ του αιώνα, ο αγώνας της σιλουέτας ξεκινάει από μικρή ηλικία όταν οι γονείς κάνουν περιπαιχτικά σχόλια για το βάρος των παιδιών τους και ιδιαίτερα των κοριτσιών -φυσικά δεν μιλάμε για καταστάσεις παχυσαρκίας, που πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα.

Ένας κύκλος που πιάνουμε τα χέρια και τον χορεύουμε μέχρι το τέλος όλοι με το λιθαράκι μας από το μετερίζι μας.

Ο χώρος της μόδας δεν είναι δηλαδή απλώς σεξιστικός, είναι εξ ολοκλήρου ρατσιστικός προς βασικές ανθρώπινες αξίες. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί που θεωρούν πως απλώς κάνουν τη δουλειά τους κρίνοντας τους ανθρώπους και διαιωνίζοντας το εμπόριο των  εξωτερικών προσόντων  ως υπέρμετρο δώρο για να αναδειχθεί ένα ύφασμα είναι εκτελεστές της οποιασήποτε υπαρκτής αξιοπρέπειας.