Μη γελάς, γιατί γελάς, θείο; Από μικρόν σε θυμάμαι με ένα στεγνό ζορισμένο και σπάνιο χαμόγελο, κι όπως ήσουνα λιανός και μουτρωμένος, έφερνες κάπως στον ανθρωπότυπο του Καρανίκα. Κι έπειτα, πλήθυνες, η κιθάρα σου έμοιαζε τραυλό και μαγικό παιχνίδι. Η φωνή σου ήταν τραγική (την ξεχώριζα από τότε που έκανες κόρο στο Stupid girl) αλλά το άτσαλο αλμπενί σου και η συνθετική σου ικανότητα που ξεκίνησε από βαρετός λυγμός, ώσπου έφτασες στο σκληρό μελό, ήταν τα πάντα για μένα. Τώρα, γερνώντας, γελάς, σαν απόστρατος υπαξιωματικος της Α.Μ του βασιλέως, που τον έρριξαν στο Πουντζάμπ και πρωτοδιάβασε τον Γκαγκαντίν του Κόπλινγκ.  Μη γελάς λοιπόν, θείο. Μη δείχνεις δόντια στην φαιά Σελήνη.