Φαντάζομαι ότι και πριν ακόμα αρχίζουν να σκαλίζουν την ύλη για να την μορφοποιούν, θα υπήρχαν πρόγονοί μας που θα απέκτησαν ιδιαίτερη σχέση με μια πέτρα ή με ένα κλαδί. Θα είχε γίνει η πέτρα τους ή το κλαδί τους. Θα είχαν αποκτήσει με αυτά μια σύνδεση πέραν της αυστηρά χρηστικής, θα είχαν αποκτήσει μια σύνδεση συναισθηματική. Δεν θα ήταν τα εργαλεία τους ή τα όπλα τους, θα ήταν κάτι διαφορετικό. Μπορεί να τους μιλούσαν όπως ο Τομ Χανκς στην μπάλα του βόλεϊ στον «Ναυαγό». Που δεν ήταν πια μπάλα βόλεϊ, ήταν ο Γουίλσον. Ναι, πρέπει να υπήρξαν κουκλάκια πριν ακόμα φτιαχτούν κουκλάκια. Ναι, πρέπει να είχαμε πάντα φανταστικούς φίλους. Φανταστικούς μεν, υλικούς δε. Όταν κοιμάσαι με το λούτρινο σκυλί σου στο προσκεφάλι σου, τίποτα δεν έχει χαθεί, δεν είσαι πια μόνος, δεν είσαι πια άστεγος, σου προσφέρει αγάπη, τρυφερότητα, συντροφιά, στέγη, ζεστασιά, ξέρει πόσο έχεις αδικηθεί, ξέρει πότε αδίκησες κι εσύ, ξέρει ότι τα πράγματα πήγαν πάρα πολύ λάθος, σου ψιθυρίζει όταν δεν σας ακούει κανείς ότι τα πράγματα μπορούν να ξαναπάνε με έναν μαγικό τρόπο καλά.