Το πρόβλημα με τις υπουργοποιήσεις Μωραΐτη και Τόλκα δεν είναι ότι ανήκαν έως χθες σε άλλο πολιτικό χώρο. Αλλά το αν εκπροσωπούν πολιτικά κάτι (και τι), τι κομίζουν πολιτικά και ως πρόσωπα στην κυβέρνηση. Όσο κι αν πασχίζω, δεν μπορώ να απαντήσω θετικά. Πώς να πάρω άλλωστε σοβαρά κάποιον που γίνεται υπουργός στην ίδια κυβέρνηση για την οποία έγραφε ότι αξίζει «3 όσκαρ»: «της αποτυχίας, του τυχοδιωκτισμού και του διχασμού»; (το έγραφε ο Θ. Μωραΐτης). Έτσι, οι συγκεκριμένες υπουργοποιήσεις, κατά τη γνώμη μου, δεν σηματοδοτούν καμιά διεύρυνση προς την κεντροαριστερά, αλλά αποτελούν συνέχεια μιας φαύλης λογικής, με βάση την οποία ο Βύρων Πολύδωρας προτάθηκε για πρόεδρος του ΕΣΡ, η Ραχήλ Μακρή έγινε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η Κατερίνα Παπακώστα υπουργός κ.ο.κ.

Με άλλα λόγια, απευθυνόμαστε σε ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, προσεγγίζουμε οποιονδήποτε έχει αποστασιοποιηθεί ή έχει έρθει σε ρήξη (ασχέτως του λόγου για τον οποίο έχει γίνει αυτό) με το κόμμα του. Έτσι, βέβαια, μαζεύεις τους πλέον απερίγραπτους – γιατί αυτοί είναι και οι πιο πρόθυμοι. Βραχυπρόθεσμα μπορεί να υπάρχουν κάποια μικροοφέλη, μάλλον ασήμαντα, όπως ότι δημιουργείς εκνευρισμό στο ΚΙΝΑΛ. Υπάρχουν ίσως και άλλα κέρδη, όπως ότι εκείνος που έδινε τριπλό όσκαρ «αποτυχίας, τυχοδιωκτισμού και διχασμού» με τον ίδιο ζήλο μπορεί να απονείμει τώρα νέο όσκαρ στην κυβέρνηση (στην οποία μετέχει και ο ίδιος πλέον), αυτή τη φορά. Φαντάζομαι, επιτυχίας, υπευθυνότητας και εθνικής (ή δημοκρατικής) ομοψυχίας. Μπορεί και τετραπλό και πενταπλό…

Η ζημιά όμως δεν είναι αμελητέα. Εκτός όλων των άλλων (ένα λιθαράκι ακόμα στον κυνισμό και την εξαχρείωση των πολιτικών ηθών που γρήγορα μετατρέπεται σε βαρίδι και για την ίδια την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ. – τα παραδείγματα από το παρελθόν αμέτρητα) οι άνθρωποι αυτοί δεν θα κουνάνε βεντάλιες ούτε θα κρούουν κύμβαλα (μόνο). Θα είναι, για κάποιους μήνες, υπουργοί, δηλαδή θα ασκούν καθήκοντα, θα παίρνουν αποφάσεις, θα αντιμετωπίζουν προβλήματα. Γίνονται υπουργοί για λόγους επικοινωνιακούς, διεμβολισμού του ΚΙΝΑΛ (τρομάρα μας) κλπ., αυτό όμως δεν τους κάνει λιγότερο υπουργούς: θα έχουν και ασκούν εξουσία.

Ένας χαρακτηρισμός,δημοφιλής παλιότερα, για διάφορους πολιτευόμενους ήταν το αρκτικόλεξο ΟΦΑ: –Τι κόμμα είναι ο τάδε; –Είναι ΟΦΑ, όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή. Ισχύει και τώρα. Το ζήτημα όμως είναι για ποιον ισχύει. Για τους δυο νέους υπουργούς ή και για την κυβέρνηση;