Η κυβερνητική τακτική μου θυμίζει έλληνα επαγγελματία με κάποια επιφάνεια. Δεν παλουκώνεται κάπου, εμμονικά, αφού σχεδίασε την επιχείρηση. Συνεχώς προσθέτει και αφαιρεί, καθώς ο πρωθυπουργός μεγάλωσε αποδεχόμενος διάφορες γνώμες και αυτό το τηρεί σαν πείσμα του Τραμπ. Για τα εμβόλια μέτρησα τέσσερις διαφοροποιήσεις, όλες ισχύουν. Για την πανδημία, κάθε βουνό και άποψη, κάθε ποτάμι και καθαριστήριο. Στην χειρότερη χρονιά από την εποχή του Ματαρόα, ο υπουργός υποστηρίζει ότι βραβεύτηκε. Ο Αδωνιδεύς το παίζει πρωθυπουργίζων και ομιλεί αγγλιστί και έκαστος έμπορος οφείλει να  κρεμά εμπόρευμα – σφάγιον ώστε ο Φαραώ να τα χάσει και να μη ψήσει οβελία. Παραλογίζομαι; Ουδαμώς! Τα λογάκια του βάζω στη σειρά και χάνω τον λογαριασμό, σαν να με τηλεδιδάσκει δάσκαλος της έκτης Δημοτικού, πράγματα-σπουδάματα που αγνοώ από το 1959 που τα πρωτοδιδάχτηκα.

Όσο και να  βιαστείτε, όσο και να πουσάρετε το μηχανάκι, μένει λευκό το γιασεμι. Και η φωτογραφία μιας κυρίας που δοκιμάζει ποδήματα έξω από ένα μαγαζί απορρίπτει την παλαιά θεωρία περί ενός υπερήφανου λαού που ίσταται μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.