Η Αθήνα είναι χαοτική αυτές τις μέρες. Η κίνηση στους δρόμους τα απογεύματα είναι φρικτή. Εκατοντάδες αυτοκίνητα διασχίζουν τους δρόμους για να φτάσουν στους εμπορικούς δρόμους, αλλά τα πρωινά έχει σημειωθεί μια σχετική αποσυμπίεση. Ποιος ξέρει; Θα κρύβονται στους φούρνους με τα καλύτερα μελομακάρονα. Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί σε χωριά και τζάκια και στη φύση μπας και ξελαμπικάρει. Αυτό είναι Χριστούγεννα άλλωστε. Από όλες τις εποχές του χρόνου είναι η μοναδική και τελευταία περίοδος, το τελείωμα του χρόνου, που οι συνήθειές μας είναι κομμάτι πιο πολιτισμένες και ψάχνουμε ενδεχομένως να βρούμε τι πήγε λάθος. Κάποιοι ψάχνουμε να βρούμε και τι πήγε ορθά. Το καλοκαίρι απλώς χαυνώνεσαι και αναζητάς τις απολαύσεις. Τον χειμώνα, όμως, την περίοδο των Χριστουγέννων «διατηρείς» τον εαυτό σου καλύτερα, τον ψύχεις και λίγο οι αγκαλιές, τα μέλια των γλυκών, στο σπίτι και οι γιρλάντες… δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος να γίνει ευγενικός.
Ευγένεια. Τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη;
Διαβάζω για όλα αυτά τα περιστατικά με τόση βία και εκφοβισμό φοιτητών μέσα στα πανεπιστήμια και πραγματικά με πιάνει ασφυξία. Το άσυλο είναι πολιτισμός. Πότε ερμηνεύτηκε σε ξύλο, βιαιοπραγίες και ξεσπάσματα στις κοτρόνες, τσιτσιμπράτζαλα και στα συναφή άψυχα, δεν ξέρω. Αλλά είναι το αντίθετο της εκπαίδευσης. Πιο αντίθετο δεν μπορώ να σκεφθώ.
Βία, βέβαια, είναι τα παιδιά σε εμπορικά καταστήματα να εθίζονται σε ροζ βιτρίνες αφού έχουν παρακολουθήσει υπομονετικά εικοσάλεπτα διαφημίσεων με κούκλες με τεράστια βυζιά και χείλη σαν βεντούζες απόφραξης ή μυώδεις και αιμοβόρους τύπους σε χριστουγεννιάτικες συσκευασίες πάντα με όλο το μήνυμα των Χριστουγέννων να εγκιβωτίζεται στην τιμή.
Βία. Τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη;
Σίγουρα δεν είναι η κοσμικότητα… η αγάπη. Για την βία δεν είμαι σίγουρα αν ταυτίζεται, αλλά σίγουρα προσιδιάζει. Πώς αλλιώς να δίνεις συνεντεύξεις και να μοιράζεσαι τόσες όμορφες αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων με το δικό τους βάρος και συναισθηματικό υπόβαθρο ανάμεσα στα όρνεα της κριτικής; Δεν γνωρίζω ολόκληρη την συνέντευξη της Κατερίνας Παπουτσάκη και πόσες αρλούμπες ή σοβαρές απόψεις κατέθεσε, αλλά είμαι πεπεισμένη πως οι λογοτεχνικές εξομολογήσεις της παιδικής ηλικίας δεν έχουν καμία θέση σε ένα περιοδικό όπως το Down Town γιατί οι άνθρωποι δεν συγχωρούν το γεγονός ότι έχεις ψυχή πριν «κάνεις» την όμορφη με τους όρους του σταρ σίστεμ και του προληπτικού εμβολίου. Είναι ένας ιδιότυπος σεξισμός και αυτός (ναι σεξισμός και ας γίνομαι γραφική…).
Κατά τα άλλα χαρές, μελομακάρονα και δίπλες…