Δεν προτίθεμαι να διαβάσω βιβλία του Χωμενίδη γιατί πιστεύω ότι δεν με αφορούν. Πιθανόν να κάνω λάθος. Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω την οργή που προκάλεσε το κείμενό του για το Μικρούτσικο. Δεν λειτούργησε η ποίηση του Καββαδία, εξαιρετικά μελοποιημένη από το συνθέτη (επομένως προσιτή), ως άλλοθι στον αυξανόμενο κομφορμισμό της ελληνικής κοινωνίας από την αρχή της σοσιαλιστικής δεκαετίας του 80;

Το ίδιο δεν έκανε και η στιχουργική των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου (η οποία Νικολακοπούλου συνεργάστηκε αργότερα με το Μικρούτσικο) με το Γιώργο τον αλήτη, την κορμάρα που τα έπαιρνε από τις τραβεστί; Ή το ακριβό διθέσιο της Λίνας που ο μόνος λόγος που το αγοράσαμε ήταν για να μας πάει (τάχα μου) στο Θεό;

Το ίδιο δεν έκαναν και τα δεκαπενθήμερα τον Αύγουστο των αδειών στο Κουφονήσι, όπου αντρόγυνα (με τα παιδιά μαζί) βίωναν ψευδαίσθηση Κέρουακ με το Status στο σακίδιο;

Τίποτα κακό σε αυτά.