Το ερώτημά μου προς την ιατρική κοινότητα και τα παρακλάδια της είναι θλιβερά απλό.

Κρατώ στα χέρια μου τις πρόσφατες αναλύσεις που έκαμα. Σαφέστατα, πάσχω από θρομβοφιλία. Ο οργανισμός μου, παράγει θρόμβους. Και έχει κληρονομική πτυχή. Ο πατέρας μου έπασχε από τα ίδια από παιδί, πάθηση που χειροτέρεψε στο μέτωπο της Αλβανίας. Υπέστη αργότερα και πνευμονική εμβολή. Την έπαθε επειδή πείστηκε ή τον έπεισαν πως οι πόνοι που ένοιωθε ήταν ρευματικά.

Τα ίδια ήπαθα κι εγώ. Ήμην ορκισμένος οπαδός των «ρευματικών πόνων» και της «βάναυσης ακρασίας της νεότητας», ώσπου ένας φίλος πρόσεξε ότι είχα μπλαβιά αφτιά και χείλη, οπότε με πήγε ανάρπαστον σε νοσοκομείο. Αυτά στα σαράντα μου. Έκτοτε οι πόνοι και οι ενοχλήσεις με έπαιρναν συχνά, αλλά έπρεπε να γεράσω για να ιδώ σε μία γνωμάτευση την λέξη «θρομβοφιλία».

Εν όψει εμβολιασμών (δεν ήρθε ακόμη η σειρά μου, αλλά κοντεύει) και με δεδομένο πως η Ελλάς ως πτωχευμένη μίμος των εχόντων και κατεχόντων, υλοποιεί την εκδοχή της Άστρα-Ζενέκα, έχω ένα και μόνο ερώτημα προς τους ειδικούς, διότι όποτε ρωτάω ιδιωτικώς, με τρελαίνουν στις ιατρικές γενικότητες:

Αν κάνω το επίμαχο εμβόλιο, με βεβαιωμένη την θρομβοφιλία, ξύνομαι στην γκλίτσα του τσομπάνη, ή η γενικευτική στατιστική «καλλιτεχνία του φλου» (όχι «επιστήμη») με γλυτέρνει;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Και μία υπόμνηση: εκτίθενται οι τύποι ωσάν τον Κικίλια που ποντάρουν (ενώ εκκρεμούν τελικές αποφάσεις) πως τα συμπτώματα από εμβολιασμούς είναι χάδι στα γένια του Φρανσίσκο Πιζάρο. Δεν καταλαβαίνει ότι για πολύ πιο λιτούς λόγους, φανομενικά ισχυρές κυβερνήσεις κατέληξαν σαν το βασίλειο της Κομμαγηνής; Ειδικά όταν συμπτώματα θρομβώσεων αναφέρονται σε μεγαλύτερη χρονική έκταση. Δεν είναι όλα τσακ μπαμ.