Φίλος μεν ο αντι-αντισύριζα λόγος, φιλτάτη δε η αλήθεια· ίσως όχι πάντα, ίσως πολλές φορές κάνεις τα στραβά μάτια, αλλά μην φτάσουμε να στραβωθούμε και τελείως, κρίμα θα ‘ναι. Η ως πρότινος λοιπόν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είναι πλέον μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζεται όμως στην ψήφο βουλευτών που εκλέχτηκαν όχι με ένα, όχι με δύο, όχι με τρία, αλλά με τέσσερα άλλα κόμματα. Η ως πρότινος κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση Τσίπρα – Μεγαλοοικονόμου – Παπακώστα – Κόκκαλη – Δανέλλη – Παπαχριστόπουλου – Κουντουρά – Ζουράρη. Ο Ζουράρις που πρώτα έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης κι αμέσως μετά παρακαλούσε να μην τον κάνουν να νιώθει λιγότερο Μακεδόνας, λιγότερο Κώστας και λιγότερο Ζουράρις, ο λιγότερο Ζουράρις που επανήλθε δηλώνοντας ότι θα στηρίξει κάθε νομοσχέδιο εκτός από αυτό για την Βόρεια Μακεδονία και το ΝΑΤΟ.
Αλλά στην τελική ο Ζουράρις είναι και ο Ζουράρις. Η Μεγαλοοικονόμου ποια είναι; Η ελπίδα μας έλεγαν ότι έρχεται και τελικά ήρθε η Μεγαλοοικονόμου και η Παπακώστα; Θα άλλαζε η Ελλάδα και μαζί της η Ευρώπη και καταλήξαμε σε ανθρώπους που εκλέχτηκαν βουλευτές με τον Βασίλη τον Λεβέντη και την Κατερίνα την Παπακώστα; Και τι άλλο να κάνεις, τα νομοσχέδια που ήθελε να περάσει τέσσερα χρόνια μπόρεσε να τα περάσει παρά την άρνηση των ΑΝΕΛ, κι όταν τελικά με τις Πρέσπες έσπασε το ντιλ με τους ΑΝΕΛ, βρήκε πάλι τον τρόπο να περάσει τη συμφωνία; Και τι άλλο να κάνεις, αυτό το ποσοστό πήρε στις εκλογές, άλλο καλύτερο πολιτικό προσωπικό να προσεταιριστεί δεν βρήκε, αυτή είναι η Ελλάδα που έλεγε ο γίγαντας Σημίτης, τον Λεβέντη έβαλε στη Βουλή, η Μεγαλοοικονόμου και ο γκαζόζας μπαοκτζής είναι η εικόνα και η ομοίωσή του;
Όταν βγάζεις στη Βουλή τον all time classic γραφικό του χωριού γιατί έτσι, γιατί έχει πλάκα ή γιατί τα λέει καλά ή για τον οποιονδήποτε λόγο, περιμένεις τα πρωτοπαλίκαρά του να είναι τι ακριβώς; Ένας πρόεδρος που τον κερνούσαν πίτσες, να μην έχει κοντά του τύπους που τους πειράζει η γκαζόζα στο στομάχι; Σε φέρνει στην εξουσία η μεγάλη κρίση της οικονομίας και σε κρατά στην εξουσία η Μεγαλοοικονόμου. Πρέπει να το πούμε πολλές φορές να το χωνέψουμε: έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα – Μεγαλοοικονόμου.
Λίγο καιρό πριν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έγραφα (για το “Unfollow” ένα περιοδικό στο οποίο τότε έγραφα με χαρά και καμάρι, τόσο διορατικός και με τέτοιο κριτήριο έχω υπάρξει κι εγώ στη ζωή μου) για την αναγκαία σύγκρουση με το συγκριτικά καλύτερο: «Είναι προφανώς τεράστιο το διακύβευμα να βελτιώσεις τη ζωή των ανθρώπων, πάντα ήταν, μετά από μια τέτοια κρίση είναι στη νιοστή, αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο να αναγορεύσεις σε βασικό σου κριτήριο το ότι, παιδιά μην το συζητάμε τώρα, όσο πολύ πραγματιστής κι αν γίνω, όσο κι αν συμβιβαστώ, ανάμεσα σε μένα και την άλλη λύση, για το προοδευτικό κομμάτι των ψηφοφόρων εγώ θα είμαι πάντα το συγκριτικά καλύτερο. Και αυτό δεν με εξασφαλίζει μόνο απέναντι σε σένα που θα με στηρίξεις κι ας μουρμουράς. Αυτό μπορεί πρώτιστα να με εξασφαλίζει απέναντι στη συνείδησή μου: καλύτερος είμαι από τους άλλους. Το συγκριτικά καλύτερο όμως δεν είναι αριστερό. Το συγκριτικά καλύτερο είναι συστημικό. Είναι αφομοιωμένο, υποταγμένο, ξεδοντιασμένο. Το συγκριτικά καλύτερο είναι ως πνεύμα αναβίωση του παλιού δικομματισμού (και αν όχι απόλυτα, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν πάψει να έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, πάντως μεσολάβησαν και πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουν στο σημείο να μην έχουν). Το να θες να κυβερνήσεις είναι αριστερό, αντίθετα το να μην θες, -όπως αυτό που κάνει ουσιαστικά το ΚΚΕ- δεν είναι αριστερό. Υπό αυτή την έννοια ακόμη και οι συμβιβασμοί μπορεί να είναι αριστεροί, ακόμη και ο πραγματισμός. Αλλά αριστερό δεν είναι ότι να σου αρκεί ότι όσο νερό κι αν βάλεις στο κρασί σου σε κάθε περίπτωση θα είσαι καλύτερος από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο».
Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ, στο μυαλό μου το αν είναι συγκριτικά καλύτερος από την εναλλακτική εξουσίας είναι αδιαπραγμάτευτο. Από την άλλη πόσο εντελώς παλιό ΠΑΣΟΚ είναι αυτό το δίλημμα, πόσο εντελώς ΠΑΣΟΚ γίναμε, πόσο εντελώς ΠΑΣΟΚ ήμασταν ίσως πάντοτε, ας πάρουμε και το όνομά του, ας πάρουμε και το ΑΦΜ του, ας πάρουμε και τα χρέη του, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο – δυνατό, φυγέτε Φώφηδες, αφήστε μας να απολαύσουμε μόνοι την κληρονομιά του πατέρα μας, εμείς είμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι του Ανδρέα.
