Από τα λατινικά, που η σημερινή κυβέρνηση «των φώτων» θέλει να καταργήσει, αντλώ ένα ανεκδοτάκι που είχε διασώσει ο Κικέρων (De oratore, 2.276). Ο Σκιπίων Νασικάς (πραίτορας, ύπατος και άλλα τινά στη Ρώμη) είχε πάει να επισκεφθεί τον φίλο του ποιητή Έννιο στο σπίτι του στον Αβεντίνο λόφο- μια κάποια απόσταση. Η υπηρέτρια, με την οποία διέμενε ο Έννιος, του είπε ότι ο ποιητής δεν ήταν στο σπίτι. Ο Νασικάς κατάλαβε ότι του έλεγε ψέματα κατ’ εντολήν του κυρίου της. Μερικές μέρες αργότερα πήγε ο Έννιος στο σπίτι του Νασικά και τον ζήτησε. Ο Νασικάς φώναξε δυνατά ο ίδιος ότι έλειπε. Ο ποιητής τσαντίστηκε και απάντησε: «πιστεύεις ότι δεν αναγνωρίζω τη φωνή σου;». Ο Νασικάς τον μαλάκωσε, αλλά και τον αποστόμωσε: «Εγώ πίστεψα την υπηρέτριά σου. Εσύ γιατί δεν πιστεύεις εμένα;».

Άδικο είχε; Στην αλήθεια ή στο ψέμα, ό,τι λέει ο υπηρέτης, executive secretary, (υφ)υπουργός, σύμβουλος κ.ο.κ. απηχεί συνηθέστατα ό,τι φρονεί ή σκέφτεται το «αφεντικό» (εκτός αν είναι η συγκυρία που οι κοντινοί του έχουν ήδη αρχίσει να του σκάβουν τον τάφο). Συχνότατα, μάλιστα, δεν εκφράζει μόνο την ουσία των σκέψεων, αλλά και το ύφος του αφεντικού. Ώστε ο κάθε Πολάκης, για παράδειγμα, δεν μιλάει εκτός πλαισίου. Είναι συνήθως ηχείο του κάθε Έννιου, του κάθε Τσίπρα.