Στο Καλαμαζού

Οι πρώτες εντυπώσεις από την εγκυμοσύνη τεσσάρων καλπών, ξεκινώντας από κάτι δηλώσεις της ημέρας, ήταν μάλλον κωμικές. Επιμένω πως μερικοί είχαν την εντύπωση πως δεν συνέβη τίποτε στην Ελλάδα, αλλά στο μακρινό Καλαμαζού, όπως το υμνεί η Μαίρη Λω.

Το πρωθυπουργικό μήνυμα ανέφερε πως σήμερα «είναι μέρα ευθύνης του καθενός και της καθεμιάς να υπερασπιστεί τις θυσίες και τους κόπους του ελληνικού λαού. Είναι μέρα ευθύνης να επικυρώσει, να εγκρίνει και να προστατεύσει την πορεία ανάκαμψης της οικονομίας, αλλά και τα μέτρα στήριξης και ελάφρυνσης της κοινωνικής πλειοψηφίας».

Αυτή θα ήταν μία ωραία τρίπλα πριν τις εθνικές εκλογές. Κανένας ευρωβουλευτής, κανένας δήμαρχος και κανένας περιφερειάρχης δεν έχει τρόπο να επηρεάσει ή να προστατέψει πορείες ανάκαμψης και ελάφρυνσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Κι αν το επιχειρούσε, θα τον έσερναν δεμένο, και δικαίως.

Ο Ποτάμης ασχολήθηκε με την δειλία ενός σπερματοζωαρίου. Η κυρία Νοτοπούλου, ψήφισε «με το αριστερό». Και ο κύριος Λεβέντης, συγκινημένος, κατέφυγε στην Πρέσπα, άγνωστο γιατί.

Για βιαστικούς

Η Χρυσή Αυγή έχασε από τον Βελόπουλο. Και τα ψιλολόγια που κράτησαν μερικοί ακροδεξιοί, αν ενωθούν (που θα ενωθούν σε ένα σχήμα) όλοι μαζί, θα ξεπεράσουν το ΚΙΝΑΛ ως Τρίτη Δύναμη στη χώρα.

Το ΚΙΝΑΛ μπορεί να διασώθηκε, αλλά έχασε ένα χέρι ή ένα μάτι: οι δύο «μεγάλοι» δεν θα του προτείνουν τί-πο-τε στις εθνικές εκλογές. Ο κύριος Κυριάκος δεν θα τους χρειαστεί και ο κύριος Αλεξης και να τους αρρεβωνιαστεί, αφού και μαζί να είναι, δεν έχουν τα κόζια να κυβερνήσουν. Επομένως, οι ως άνω «μεγάλοι», θα ασχοληθούν έως τις εκλογές να το αποδεκατίσουν ως μπακλαβά άνευ γωνιών.

Ο Μητσοτάκης, χρειάζεται επειγόντως μια κεντρώα ένεση, αν δεν θέλει να το καταδικάσουν ως ακραιφνή δεξιό, και δη Βεμπεριανό. Αρκεί να μιμηθεί τον Σύριζα που αποπειράθηκε να προσηλυτήσει ηπίως και προσωπικά τους διαλυμένους τέως κομματάρχες του 1 και το 1,5%.

Το μείζον

Οι νέοι ψηφοφόροι ψήφισαν ως τρίτο κόμμα την Χρυσή Αυγή.

Προς ένα δημαρχόπουλο

Ακτιβιστή, τι γύρευες στον Περαία, εσύ, ένας Μπελαβίλας; Τσόρτσοπ!

*σημαίνει «λάθος». Στα παιδικά παιχνίδια του δρόμου, αν παικτάκι είχε διαφωνία στην εξέλιξη του αγώνα, έκραζε «τσόρτσοπ» για να διορθωθεί είτε το πεδίο της μάχης, είτε να ακυρώσει την ενέργειά του. Δύσκολα ο Τσίπρας θα κράξει Τσόρτσοπ, ορίζοντας εκλογές τον Ιούνιο. Αν και αυτές θα ντεκαβάριζαν την απώλεια. Άλλοτε θα εξηγήσω το γιατί.