Παίρνει χθες το απόγευμα τηλέφωνο στον Σκάι ο Γιώργος Αυτιάς από το αυτοκίνητό του, για να ενημερώσει τους ακροατές του σταθμού, ότι εξαιτίας διαφόρων μικροτροχαίων και βλαβών αυτοκινήτων που έχουν συμπέσει, έχει αδιανόητο μποτιλιάρισμα η παραλιακή και ότι στην μια ώρα που έχει φύγει από το σταθμό έχει μετακινηθεί σημειωτόν. Αφού λένε διάφορα με την παραγωγό που έτυχε να έχει εκείνη την ώρα εκπομπή, της λέει ότι πάει τώρα σπίτι να υπολογίσει φόρους της σεζόν που έρχονται, για να ενημερώσει τον κόσμο στην εκπομπή του το σαββατοκύριακο. «Και στο σπίτι δουλειά, ε;», τον ρωτάει η παραγωγός. Της απαντάει ότι θα της πει κάτι που θα την εκπλήξει αλλά είναι εντελώς αλήθεια: δεν υπάρχει μέρα της ζωής του που να μην έχει δουλέψει – μα Χριστούγεννα, μα Πάσχα, μα Πρωτοχρονιά θα αφιερώσει χρόνο να δουλέψει.
Kαι είναι η συγκυρία μια ακόμη αποτυχίας της Εθνικής μπάσκετ που κάνει τον συνειρμό μάλλον αναπόφευκτο: αν κάτι λείπει από το ελληνικό μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια, αν κάτι θα το μεταμόρφωνε ριζικά, είναι ακριβώς αυτή η μενταλιτέ Αυτιά. Διαβάζουμε δηλαδή και ακούμε μετά τον αποκλεισμό περισπούδαστες αναλύσεις από τους μπασκετικούς για την ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου και για το πώς πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας της Ομοσπονδίας, λες και αν βάλουμε τους σωστούς τεχνοκράτες στις σωστές θέσεις να διοικήσουν σωστά, θα αρχίσουν μετά οι παίκτες να βάζουν τα σουτ. Καλοί οι τεχνοκράτες και τα τεχνοκρατικά, αλλά το μπάσκετ μας πάσχει κυρίως από το φαινόμενο του αντίστροφου Αυτιά.
Δηλαδή δεν είναι ο σωλήνας στο δωμάτιο ο ελέφας, ο ελέφας είναι ότι οι Έλληνες παίκτες που ξεκινάνε την καριέρα τους γεμάτοι υποσχέσεις και προοπτικές είτε μένουν βαλτωμένα στάσιμοι (Παπαπέτρου), είτε κάνουν βήματα προς τα πίσω (Παπανικολάου), είτε κάνουν τεράστια βήματα προς τα πίσω (Μάντζαρης), είτε αποτυγχάνουν μεγαλειωδώς να κάνουν το βήμα εμπρός από την σκηνή των νέων στη σκηνή των ανδρών (Χαραλαμπόπουλος). Και όσο και αν χρειάζεται ούτως ή άλλως να επανεξετάσουμε γιατί εξαρχής τους θεωρούμε τόσο τρομερούς και φοβερούς και πόσο αποτελεί κι αυτή η λανθασμένη αυτοεικόνα μας μέρος του προβλήματος, το γεγονός παραμένει ότι οι περισσότεροι Έλληνες μπασκετμπολίστες πρώτης γραμμής των τελευταίων σοδειών αντί να εξελιχθούν προς το καλύτερο, διολισθαίνουν προς το πολύ χειρότερο.
Η ακριβώς αντίθετη πορεία από την πορεία που τράβηξε ο Γιώργος Αυτιάς. Δουλεύοντας κάθε μα κάθε μέρα της ζωής του, όχι μόνο έγινε αργά αλλά μεθοδικά αυτό που είναι σήμερα, αλλά ακόμη κι όταν έφτασε στην απόλυτη κορυφή συνέχισε να δουλεύει σκυλίσια. Δεν ξεκίνησε από τα ψηλά ο Γιώργος. Από τα χαμηλά ξεκίνησε. Θα φανταζόταν κανείς πριν τριάντα χρόνια ότι θα γινόταν μια μέρα τηλεοπτικός σόουμαν; Θα φανταζόταν κανείς πριν τριάντα χρόνια ότι θα είχε την εξέλιξη που είχε ο Άρης Πορτοσάλτε κι ότι από το να μας ενημερώνει για τις ουρές στο Σχηματάρι και την Μαλακάσα, θα γινόταν επικοινωνιακή δύναμη πυρός του φιλελευθερισμού, ντοκιμαντερίστας και προνομιακός συνομιλητής διανοουμένων και ιστορικών; Έβαλαν το κεφάλι κάτω αυτά τα παιδιά και δούλεψαν σαν σκυλιά. Έβαλαν το αντιτουριστικό τους κεφάλι κάτω, έβαλαν τη σκατοφάτσα τους τη φτιαγμένη για ραδιόφωνο κάτω και βγήκαν στο γυαλί, δεν μάσησαν, δούλεψαν -δούλεψαν – δούλεψαν, διάβασαν – διάβασαν – διάβασαν, το τέλος της κάθε μέρας τους βρήκε κατά τι σοφότερους από την αρχή της. Growth το λένε αυτό οι Αμερικάνοι και είναι οι ιδανικοί πρεσβευτές του.
Γιατί άραγε γεννάμε Αυτιάδες και Πορτοσάλτε στην δημοσιογραφία και επαναπαυμένα αιώνια ταλέντα στον αθλητισμό; Δες το σώμα του Γιώργου Παπαγιάννη. Είναι σώμα αθλητή κορυφής αυτό; Αν ο Θεός τον είχε προικίσει με τέτοιο μπόι, έτσι θα είχε αφήσει το κορμί του ο άλλος Γιώργος, ο Αυτιάς, ή θα είχε γίνει φετάς; Θα τολμούσε να παίξει κανείς στα πόδια τον σέντερ Αυτιά, έναν σέντερ που θα δούλευε μετά το τέλος των προπονήσεων κάθε αδυναμία του, έναν σέντερ που θα πήγαινε να προπονηθεί μόνος του κάθε αργία και κάθε εθνική και θρησκευτική εορτή;
Έτσι καθώς ξεκινά σήμερα η σχολική χρονιά, ας δώσουμε ένα μήνυμα στα παιδιά μας. Παιδιά δουλέψτε. Δεν είναι η αριστεία το θέμα. Είναι η σκυλίσια δουλειά, είναι η σκυλιστεία. Σκοπός της ζωής σας δεν είναι να αποκτήσετε στα 18 και στα 20 παρατσούκλια απ’ τον Βαγγέλη Ιωάννου. Σκοπός της ζωής σας είναι να έχετε δουλέψει τόσο ώστε στα 28 και στα 30 να μη συνοδεύει κάθε σας προσπάθεια ένα «Κρίμα! Κρίμα! Κρίμα!» του Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Κάθε μέρα που περνάει θα είναι μια μέρα που εκείνοι που δουλεύουν κι εκείνοι που εξελίσσονται θα πηγαίνουν κάπου που εσείς δεν θα πάτε ποτέ. Ακόμη κι αν ξεκινήσετε λόγω χαρίσματος μπροστά τους, αυτοί που δεν τους χαρίστηκε τίποτα, πρώτα θα σας φτάσουν και μετά θα σας αφήσουν πίσω. Και πιο πίσω. Και πιο πίσω.
