Eκείνο που όλοι ξέρουμε και που όμως ταυτόχρονα κανείς δεν λέει φωναχτά, είναι ότι ο θάνατος δεν είναι μια ακόμη (αρνητική) είδηση, δεν είναι ένα ακόμα (δυσάρεστο) γεγονός, δεν είναι μια ακόμη (δυσοίωνη) εξέλιξη. Δεν είναι αρρωσταίνω, χωρίζω, απολύομαι, χρεοκοπώ, τσακώνομαι, πονάω, φοβάμαι, τρέμω, κλαίω. Οι ειδήσεις, τα γεγονότα, οι εξελίξεις ανήκουν στην κατηγορία «ζωή». To αγγελτήριο του θανάτου κάθε άλλου ανθρώπου μπορεί να συνιστά είδηση, γεγονός κι εξέλιξη μόνο για εμάς τους ζωντανούς. Μόνο για εμάς τους ακόμη ζωντανούς. Ο άνθρωπος που πέθανε δεν μπορεί να γράψει κάτι αυτοσαρκαστικό ή εμπνευστικό ή και τα δύο από τη νέα του κατάσταση. Τη νέα του κατάσταση που είναι και λίαν πιθανό να μην είναι καν κατάσταση και ο ίδιος να μην υπάρχει πια πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα από τα χνάρια που άφησε όσο ζούσε και την επίδραση που είχε στους άλλους. Το τελευταίο στάτους του καθενός μας είναι το στάτους του θανάτου. Και ο θάνατος κάθε άλλου ανθρώπου κανονικά θα έπρεπε να συνιστά για εμάς τους ζωντανούς, για εμάς τους ακόμη ζωντανούς, καθρέφτη. Καθρέφτη υπενθύμισης και της δικής μας κάποτε τελικής κατάληξης και καθρέφτη αναστοχασμού για το τι θέλουμε από τη ζωή μας και το τι κάνουμε με αυτήν. Αλλά ειδικά αυτά τα τελευταία λόγια δεν είναι μόνο χιλιοειπωμένα, έχουν καταντήσει από την τόση αυτονοητοσύνη και προφάνειά τους να θυμίζουν ξύλινο λόγο πολιτικών. Παύουν όμως να λένε την αλήθεια; Όχι. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: λένε μια αλήθεια τόσο θεμελιώδη, ώστε αν ανταποκρινόμασταν στο κέλευσμά της, θα γυρνούσε όλος ο κόσμος ανάποδα. Και για αυτό ο μόνος τρόπος για να μην γυρίσει, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει η ανθρωπότητα να ζει σχεδόν σαν να μην υπάρχει πεπερασμένο χρονικό όριο και θάνατος για τον καθένα από μας, είναι να μετατρέπεται η αλήθεια σε χιλιοαναμασημένο σλόγκαν. Κατάρα είναι ο θάνατος. Κατάρα και μόνο. Αλλά είναι μια κατάρα που θα μπορούσε να μας οδηγεί στο να ζούμε ελεύθερα, άφοβα και κυνηγώντας με πάθος ό,τι μα ό,τι αξίζει να βιωθεί.