Αν γινόταν ταινία για τον Phylax δεν θα ταίριαζε να είναι καμιά βαριά καταγγελτική, θα ταίριαζε ίσως να είναι κάτι σε αδελφούς Κοέν, με ειρωνεία, λοξή ματιά, υπόγειο χιούμορ, κατάδειξη του συνολικού γκροτέσκου.

Από την άλλη όμως, εντάξει, μπορεί να μην γκρεμίστηκε και η Ακρόπολη, εντάξει, περισσότερο σε ταξιαρχία μαχητών της Ελένης Λουκά φέρνουν οι δράστες παρά σε Ταλιμπάν, εντάξει όλα ναι, και το άγαλμα ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του ο καλλιτέχνης είναι όντως σαν γλυπτή σέλφι του οξαποδώ, αλλά το πρόβλημα στη χώρα με τον σκοταδισμό, την ακροδεξιά, τον φασισμό μέχρι τελικά και τους νεοναζί, δεν ήταν ότι τους πήραμε εξαρχής πάρα πολύ στα σοβαρά και μεγεθύναμε τη δράση τους, το πρόβλημα στη χώρα με τον σκοταδισμό, την ακροδεξιά, τον φασισμό μέχρι τελικά και τους νεοναζί, ήταν πως αντίθετα τα παίρναμε για πάρα πολλά χρόνια στην πλάκα και τον χαβαλέ και εστιάζαμε στη γραφικότητα και δεν ταραζόμασταν και έλα μωρέ τώρα και λίγος περισσότερος χώρος ακόμη στη δημόσια συζήτηση και λίγος περισσότερος χώρος ακόμη στη ζωή μας και εντάξει τελικά και τώρα τι έγινε, ένα άγαλμα αμφιβόλου αισθητικής γκρέμισαν.

Ε, έγινε. Κάτι έγινε, ναι. Κάτι έγινε, που ακόμη και αν υπήρχε ως τώρα η αστεία πλευρά του, την έληξε εδώ.