Το πράσινο πέριξ ή επί αρχαιοτήτων, είναι η μάσκα του Ζορρό που καλύπτει την ακεφιά του σχεδιαστή που «πλάθει περιβάλλον». Η καμάρα της γέφυρας στο Κλειδί, μοναδική καμπύλη  πανταχόθεν ορώμενη, διακοσμείται με περίφραξη και παχυλές λεύκες. Στο Ρετζίκι, ένας μύλος έχει φράντζα, η γέφυρα στην Πυλαία έχασε το μπόι της και προστέθηκε παγκάκι για να ξεκουράζεσαι μη βλέποντάς την, στις Νυμφόπετρες νομαρχιακή μελέτη αισθητικώς χάρμα, τις κυκλώνει πεζόδρομος και ηθικώς ανεκτά παγκούλια.

Είμαστε ρομαντίλες και δεν το κρύβουμε.

Εξάλλου, με τους πολιτικούς που ρητορεύουν παραπέμποντες σε Πόλεις που Σε ακολουθούν και Ματρόζους, όλο και κάποιος, φεύγοντας από την Βουλή, θα χρειασθεί να πάθει ένα κοκομπλόκο ήρεμης χλίψης και το πράσινο στα ερείπια είναι σαν τη συνθήκη Ραμσάρ: διασώζει το ήθος των κελαηδισμάτων, δίπλα τους βιολογικούς καθαρισμούς.