Σήμερα, ένα ναρκοθηρευτικό «χτισμένο» το 1987, βγαίνοντας από τον Ναύσταθμο, πέρασε από την πρύμνη του μια γκουμούτσα της Maersk (ήτοι βαρεία “επακούμβηση”) εξυπηρετώντας ανάγκες της Κόσκο, όχι σύγκρουσης, αλλά ναυτικών logistics. Δεν αναμένω τίποτε λιγότερο από καγχασμό εκ μέρους των τρελών ισλαμιστών (όπου και οδηγούνταν, τυχαία, η γκουμούτσα, στο Τσανάκαλε) αλλά νομίζω πως δεν ζούμε στα χρόνια της Σαλαμίνας (για τους ειδικούς, πέρασαν ήδη 25 αιώνες) και πως ασφαλείς ναύσταθμοι, σαν της Σούδας, δεν είναι σπάνιοι στο νεοελληνικό ανάγλυφο. Επομένως, όπου τρέχει το εμπόριο, δεν χώνονται πολεμικά.

Ευτυχώς υπήρξαν μεν τραυματισμοί, αλλά το πολεμικό ρυμουλκείται και θάνατοι δεν υπήρξαν. Το καλό μας όνομα στην ναυτωσύνη, είναι μία από τις ελάχιστες αξίες που μας ενώνουν. Θα μου πείτε, έχουμε τόσες στρατιές «ειδικών» που λένε ό,τι τους κατέβει, περιμένοντας τη σειρά τους στο πανί.

Είπα «πανί» εννοώντας τον Καραγκιόζη.