Όχι και τόσο παλιά, στο ελληνικό ποδόσφαιρο ένας αγώνας δεν θα διακοπτόταν ακόμη κι αν επικρατούσε η απόλυτη ζούγκλα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο αγώνας θα διεξαγόταν και θα τελείωνε. Λάθος που διαιώνιζε πρακτικές απεχθείς; Σαφώς. Είναι σωστό όταν ξεπερνιούνται κάποια όρια, τα παιχνίδια να μην αρχίζουν ή να μην τελειώνουν; Σαφέστατα. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα αναγκάζονταν να βάλουν μυαλό και οι ομάδες;
Αυτό θα ήταν το κανονικό. Αλλά πότε έκανε κουμάντο το κανονικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Και κάπως έτσι, αντί να βάλουν μυαλό οι ομάδες που τιμωρούνται, έβαλαν μυαλό οι ομάδες που βρίσκουν τρόπο να τιμωρήσουν τους αντιπάλους τους και να ευνοηθούν οι ίδιες. Κι έτσι ακόμη κι εκεί που τα παιχνίδια θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ή να συνεχιστούν και να επιβληθούν φυσικά μετά οι ποινές για τα αντικείμενα που έπεσαν, επιλέγεται η λύση του «Φεύγουμε, γεια σας».
Αλλά -κι εδώ είναι ένας τεράστιος ελέφαντας στο δωμάτιο- τουλάχιστον στην περίπτωση του Ίβιτς πέρσι και του Γκαρσία φέτος, οι δράστες συνελήφθησαν. Και στο μυαλό των Παναθηναϊκών το ζητούμενο είναι αν έκανε θέατρο ο Ίβιτς, όπως στο μυαλό των Παοκτζήδων είναι αν έκανε θέατρο ο Γκαρσία. Που ακόμη κι αν έκαναν θέατρο, δεν την ανέβασαν την παράσταση μόνοι τους. Ένας συγκεκριμένος κάφρος με ονοματεπώνυμο πέταξε την μπύρα στο κεφάλι του Ίβιτς, ένας συγκεκριμένος κάφρος με ονοματεπώνυμο πέταξε το ρολό της ταμειακής στο πρόσωπο του Γκαρσία. Κι αυτοί οι δύο συγκεκριμένοι κάφροι προκάλεσαν τεράστια οικονομική ζημιά στις δύο ομάδες, ο φετινός συγκεκριμένος κάφρος αλλοιώνει ένα Πρωτάθλημα και στερεί ενδεχομένως έναν τίτλο τον οποίο οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έχουν να δουν από το 1985, κι αυτοί οι δύο συγκεκριμένοι κάφροι μένουν εν πολλοίς στο νομικό και κάθε άλλο απυρόβλητο, τόσο από τις ΠΑΕ τις οποίες ξέσκισαν, όσο και από τους οπαδούς της. Δεν θα εξοργιστεί ο Παοκτζής σήμερα με τον οπαδό που του έκανε τη ζημιά, θα τον βγάλει τελείως από το κάδρο, θα εξοργιστεί μόνο με το τι έγινε απο την ώρα που η ταινία βρήκε τα μούτρα του Γκαρσία και μετά.
Όσο λοιπόν οι ίδιες οι ΠΑΕ δεν στρέφονται κατά των ανθρώπων που τους έχουν κάνει τόσο ανυπολόγιστο κακό, όσο λοιπόν οι οπαδοί τους βλέπουν ως εχθρό μόνο την αντίπαλη ομάδα που σηκώνεται και φεύγει από το γήπεδο και όχι τους τύπους που τραυμάτισαν τους προπονητές, στεκόμενοι μόνο στο γεγονός ότι τους τραυμάτισαν ελαφρά και δεν τους άφησαν στον τόπο, όλα τα υπόλοιπα είναι αρκετά να είχαμε να λέγαμε.
Και τέλος, κάθε είδους κοινωνικό συμβόλαιο προϋποθέτει ότι οι νόμοι θεσμοθετούνται στοχεύοντας σε μια κάποιου είδους ρύθμιση των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της. Αν τα μέλη μιας κοινωνίας παίρνουν τους νόμους και λένε για να δούμε πώς θα βρούμε τρόπο να πατήσουμε πάνω στο γράμμα τους, όχι απλά για να βρούμε ένα παράθυρο που μας βολεύει κι ας είναι σε ηθικά γκρίζα ζώνη, αλλά για να διαστρεβλώσουμε τελείως το πνεύμα τους, τότε δεν έχουμε καν να κάνουμε με τη συζήτηση για το αν το νόμιμο είναι και ηθικό, έχουμε να κάνουμε με μια πατέντα βάσει της οποίας το νόμιμο μας ενδιαφέρει μόνο στο βαθμό που μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε ως ανήθικο.
