Δεν αμφιβάλω, μέρος του αντικαπνιστικού μένους σχετίζεται με το πισωγύρισμα σ’ έναν αγγλοσαξονικής προέλευσης νεοσυντηρητισμό, με τη φιλοσοφία του «ότι σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα είναι εθισμός» (δηλαδή αμαρτία). Αναμφισβήτητες όμως οι αρνητικές επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος στην υγεία. Ιδιαίτερα όσων το ανέχονταν καθημερινά σε χώρους εργασίας. Μαζί και η αίσθηση αδιαθεσίας, κόπωσης και κακοκεφιάς των παθητικών καπνιστών που αναγκαστικά συνυπήρχαν για ώρες με τους καπνιστές.

Δεν είναι μόνο ο καρκίνος. Έχω χρόνια ευαισθησία στα μάτια. Στη ζωή μου ανέχτηκα να καπνίζουν δίπλα μου όταν δεν έπρεπε και δεν είχα επιλογή. Δίνοντας π.χ. γραπτές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο – ατέλειωτη βαριά μοναξιά. Το χειρότερο, θυμάμαι, βρέθηκα σε πούλμαν που μας πήγαινε χαράματα για επιτόπου μάθημα στην Καλαμάτα ύστερα από το σεισμό του 1986. Ανέβασμα στον Αχλαδόκαμπο. Στη διαμαρτυρία μου ο καθηγητής αδιαφόρησε ενώ καπνιστής συμφοιτητής με συμβούλεψε να το κόψω για να μη με πουν μαμμόθρεφτο (γραμμένη είχα τη γνώμη του κάθε παπάρα και το έλαβε ως απάντηση). Η ναυτία και ο πονοκέφαλος χρόνιες καταστάσεις (μου) στο χώρο εργασίας, δουλεύοντας στην Ελλάδα μέσα σε ντουμάνι από τις συνήθειες, τους εθισμούς και κυρίως την αδιαφορία συναδέλφων.

Σε κάποιες περιπτώσεις είναι διαφορετικά, όντως υπάρχει ζήτημα νεοπουριτανισμού. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε χώρους εστίασης αλλά σε χώρους νυχτερινής διασκέδασης. Θα έπρεπε να υπάρχει μια διαφοροποίηση, να οριστούν συγκεκριμένοι χώροι που επιτρέπεται το κάπνισμα. Ας αποφασίζουν οι πελάτες.

Μόνο ας μην ανάγουν μερικοί καπνιστές το ζήτημα της απαγόρευσης του καπνίσματος και τη στάση που κρατάνε σε πιστοποίηση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας του νου τους και της σκέψης τους.

Σειρά μου να αποκαλέσω κάποιους μαμμόθρεφτους.