Η δήλωση του Μητροπολίτη Μόρφου για «επιστημονικά» αποδεδειγμένη σύνδεση αρσενικών γκέι εμβρύων με την απόλαυση του πρωκτικού έρωτα από την κυοφορούσα έγινε αφορμή για καλό χιούμορ και αρκετή δόση άνοστου. Εκτός από κακό χιούμορ, όποια άλλη αρνητική επίπτωση είχε η δήλωση, έθιξε αποκλειστικά την Εκκλησία. Ειδικότερα με τη στη συνέχεια σύγκριση από το Μόρφου των δολοφονιών παιδιών από το Νίκο Μεταξά με τις εκτρώσεις στην Κύπρο και με το ελαφρυντικό της εξομολόγησης που του έδωσε, πάγωσε κάθε χιούμορ και αναδείχτηκε η ευθύνη της Εκκλησίας στο χειρισμό της κακοψυχίας στους κόλπους της.
Ο Μόρφου στα λεγόμενά του επικαλέστηκε την επιστήμη. Το ίδιο ο Άνθιμος όταν ισχυρίστηκε ανυπαρξία πλανητών. Υποθέτω εκπρόσωποι της Εκκλησίας που προβαίνουν σε κακοφτιαγμένες δηλώσεις δεν έχουν επίγνωση ότι πολύς κόσμος είναι πλέον αρκετά ενημερωμένος, υποτιμώντας έτσι τη νοημοσύνη του ποιμνίου. Εικάζω. Θα επανέλθω.
Σε άλλους καιρούς θα έβγαινε επικίνδυνη η αρχική δήλωση του Μητροπολίτη, η ακυρωμένη από τις αντιδράσεις. Βρίσκω διασκεδαστική τη σύνδεσή της με «συναφείς» επιστημονικούς τομείς. Την ενδοκρινολογία, για παράδειγμα. Ταυτόχρονα έχει κάτι και από εξελικτική βιολογία, κάτι από Jean-Baptiste Lamarck ο οποίος πριν από το Δαρβίνο υποστήριξε ότι η επιβίωση των οργανισμών σε διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον τους αναγκάζει σε νέες συμπεριφορές, σε περισσότερη ή λιγότερη χρήση κάποιων οργάνων, σε ανάπτυξη και εκφαυλισμό αυτών, σε απόκτηση επίκτητων χαρακτηριστικών, όπως -για παράδειγμα- μια καμηλοπάρδαλη που τεντώνει το λαιμό της για να φτάσει το φύλλωμα στις ακακίες. Οι απόγονοι των οργανισμών αυτών κληρονομούν το νέο χαρακτηριστικό αυτό και πάει λέγοντας.
Έτσι, η έγκυος που υποκύπτει στις απαιτήσεις για πρωκτική συνεύρεση του συζύγου αν συνηθίσει τον εαυτό της να το ευχαριστιέται μεταφέρει την επιθυμία στο έμβρυο. Ξεκάθαρο.
Από τη σύγχρονη Κύπρο στη Σοβιετική Ένωση και στο λαμαρκισμό του κακόφημου Ρώσου αγρονόμου Τροφίμ Λυσένκο. Αυτός, αποκτώντας τεράστια επιρροή στην πολιτική ηγεσία κατάφερε τον εξοστρακισμό κάθε αντίθετης άποψης και κόλλησε ρετσινιά μπουρζουά ψευδοεπιστήμης στη γενετική. Ο Λυσένκο πειραματιζόμενος στον Καύκασο υποστήριξε ότι μπορούσε να αναγκάσει ποικιλίες οπωροφόρων να προσαρμοστούν σε ψυχρότερους και μακρύτερους χειμώνες και να μεταδώσουν την προσαρμογή στην επόμενη γενιά. Απέρριψε το Μέντελ (ότι ο φορέας κληρονομικότητας είναι το γονίδιο) και το Δαρβίνο (ότι η φυσική επιλογή είναι ο μηχανισμός της εξέλιξης) αναδεικνύοντας ως μοναδικό φορέα βιολογικής ανάπτυξης και αλλαγής το άμεσο περιβάλλον και την ικανότητα μετασχηματισμού των οργανισμών. Προπηλακίζοντας γενετιστές συναδέλφους του και προωθώντας στον κομματικό μηχανισμό τη θεωρία του, κατέληξε το 1940 στην Ακαδημία Αγροτικών Επιστημών της ΕΣΣΔ. Απέφευγε τις δημοσιεύσεις στα επιστημονικά δελτία προτιμώντας θριαμβευτικές ανακοινώσεις μέσω συνεντεύξεων στις (καθεστωτικές) εφημερίδες. Αυτό έδινε χαρά στο Στάλιν στον οποίο άρεσαν τα συνεχή, καλά νέα της ημέρας. Η πλειοψηφία των επιστημόνων ασπάστηκαν από πειθαναγκασμό και φόβο τις θεωρίες του Λυσένκο. Αλλά χιλιάδες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν ως εχθροί της Επανάστασης. Ανάμεσα σε αυτούς που εκδιώχτηκαν ήταν και ο πρόεδρος της Ακαδημίας, ο ιδιοφυής αγρονόμος Νικολάι Βαβίλοφ ο οποίος στάλθηκε στη φυλακή και πέθανε στη Σιβηρία το 1943. Αν και ολοφάνερα αβάσιμες οι θεωρίες του Λυσένκο, κυριάρχησε η ηθελημένη εθελοτυφλία. Ήταν βέβαια ιδεολογικά ορθές, αφού απέρριπταν την (αντιμαρξιστική) δαρβινική μάχη επιβίωσης που έπαιζε σε επίπεδο ατόμων. Η αντίθεση του Λυσένκο στη δαρβινική τυχαιότητα βόλευε τη σταλινική ηγεσία. Αν ο άνθρωπος ήταν κυρίαρχος αλλά σάπιος, αν στην τελική η κοινωνία ήταν κακιά, μπορούσαν να χειραγωγηθούν ώστε να αλλάξει η φύση τους, να καλυτερέψει. Αυτή η καλύτερη φύση θα κληρονομηθεί στο μέλλον. Όλα θεμελιωμένα στις απόψεις του Λένιν ότι η επιστήμη πρέπει να συμβαδίζει με τις θέσεις του μαρξισμού, ιδιαίτερα τον ιστορικό υλισμό, απόψεις που μετασχηματίστηκαν σε σταλινικό δόγμα. Η ανθρώπινη φύση σμιλεμένη προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Όχι του ατόμου.
Το καθεστώς συνέχισε να ευνοεί το Λυσένκο και επί Χρουστσόφ αλλά μετά την καθαίρεση του δεύτερου από την ηγεσία της ΕΣΣΔ, ο Λυσένκο εκδιώχθηκε από τη θέση του Διευθυντή του Ινστιτούτου Γενετικής της Σοβιετικής Ακαδημίας όταν πάνελ της εξέτασε προτάσεις του για το πώς οι αγελάδες θα παράγουν περισσότερο βουτυρόγαλα. Ο απόψεις του Μέντελ και του Δαρβίνου αποκαταστάθηκαν στο στερέωμα της σοβιετικής επιστήμης με την φιλελευθεροποίηση και αποσταλινοποίηση του καθεστώτος (που είχε αρχίσει ο Χρουστσόφ).
Η ιστορία της καταστροφής στο Τσέρνομπιλ, που έφερε η σειρά του ΗΒΟ στη μνήμη μας καθώς και στην προσοχή μιας νεότερης γενιάς, δείχνει ότι παρά την αποσταλινοποίηση, η εθελοτυφλία της σοβιετικής γραφειοκρατίας απέναντι στην πραγματικότητα, στην αλήθεια, βάσταξε γερά μέχρι τα χρόνια της Περεστρόικας, πριν την κατάρρευση (οι απόψεις μου για την πυρηνική ενέργεια εδώ).
Ευπρόσδεκτο στο παρόν μας, πολίτες δυτικών δημοκρατιών, να ξαναβρούμε το Τσέρνομπιλ. Όχι για να φρικάρουμε με τα δρώμενα στον καιρό της Σοβιετίας αλλά για να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας κατάματα, με διαφορετικό βλέμμα. Ίσως εκείνος ο καιρός με τον απόλυτο έλεγχο της πληροφόρησης, τον εξαναγκασμό στο σκοτάδι και την προσήλωση σε δογματικές αντιλήψεις καθώς εξυπηρετούσαν φαινομενικά κοινωνικούς στόχους, δείχνει ανεπιστρεπτί παρελθόν. Η απόδειξη είναι στο ότι o Μόρφου με την τσαρλατανιά του, πήρε αυτό που κάθε τέτοιος τύπος θα άξιζε να πάρει σε έναν δίκαιο κόσμο, διότι μπορεί να έχει ακόμη θέση και εξουσία και σεβασμό από λίγους, πλέον όμως τρολάρεται δίχως αύριο και μάλιστα δημόσια και επώνυμα. Αληθεύει το τελευταίο.
Αλλά ο Μόρφου συνιστά περίπτωση όπου το ακραίο και ανυπόστατο «επιστημονικό» του επιχείρημα αναφέρεται σε έκφραση της σεξουαλικότητας, η οποία σεξουαλικότητα ασκείται ως πρακτική (και τεστάρεται) συχνά (ελπίζω) από την καθημερινή πλειοψηφία, και -σημαντικό- συνιστά πηγή καθημερινού χιούμορ και ελαφράδας σε συζητήσεις καθημερινών ανθρώπων.
Δεν μίλησε ο Μόρφου για κλιματική αλλαγή. Για πήδημα μίλησε.
Η χρήση κάλπικων επιχειρημάτων, υποτίθεται επιστημονικά δόκιμων, για την επίτευξη πολιτικών στόχων εξακολουθεί να υφίσταται, χρησιμοποιώντας παλιάς κοπής προπαγανδιστικούς μηχανισμούς μαζί με τα νέα μέσα που τρόλαραν δίχως φόβο το Μόρφου, αυτά που τον ακύρωσαν και τον απενεργοποίησαν.
Η κυβερνητική προπαγάνδα δούλεψε μια χαρά στην Πολωνία της ενωμένης Ευρώπης του 2019, που έχει αποκηρύξει και μισεί και το σοσιαλιστικό παρελθόν της και τη Ρωσία του Πούτιν. Μαζικές απειλές κατά των ομοφυλοφίλων σε εκδηλώσεις της κοινότητας εκεί πριν λίγες μέρες. Παλιές προκαταλήψεις επαναλαμβάνονται από την Καθολική Εκκλησία που συνδέουν την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία (ίσως συνοδεύτηκαν από τεκμηριωμένες στατιστικές). Διανομή αυτοκόλλητων από τον ελεύθερο τύπο για αυτοανακηρυγμένες ελεύθερες ζώνες από λοατκι άτομα. Και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης συνεισφέρουν στη διασπορά των μιμιδίων.
Μια χαρά εκλέχτηκε στις ΗΠΑ Πρόεδρος με τις γνωστές αντιλήψεις του, προσκολλημένος σε θεωρίες συνωμοσίας για την κλιματική αλλαγή, την αιολική ενέργεια, τον εμβολιασμό. Αντιλήψεις που διαδίδονται αποτελεσματικότατα στο παρόν, στους υποστηρικτές με όλα τα μέσα που υπάρχουν. Φόβος και πειθαναγκασμός στη Σοβιετική Ένωση. Από την άλλη, τότε, άσβεστη σε πολλές συνειδήσεις η δίψα για αλήθεια, ακόμα και μέσα στη σιωπή της αυτολογοκρισίας.
Η άρνηση από τον Τραμπ των θανάτων στο Πόρτο Ρίκο από τον κυκλώνα Μαρία πριν δύο χρόνια θυμίζει την αρχική άρνηση στην ΕΣΣΔ των επιπτώσεων του ατυχήματος στο Τσέρνομπιλ. Η διαφορά είναι ότι δεν έχουμε τον τότε φόβο. Έχουμε φοβίες, θύτες και τα θύματα ταυτόχρονα. Εθελοτυφλούμε αυτοεγκλωβισμένοι.
Κατανοητό να βλέπω να κλαίνε ομαδικά στη Βόρεια Κορέα με το θάνατο του ηγέτη τους.
Φρίκαρα σαν είδα το ομαδικό κλάμα με την είδηση του θανάτου του Steve Jobs.
