Κι όμως, ενώ η αρχική ενστικτώδης αντίδραση μπορεί να είναι το τρολάρισμα (ή για τους πιο σκληροπυρηνικούς ο τύπου θυμός), έχουμε μπει για τα καλά σε μια εποχή, όπου αν έπρεπε να μαντέψεις ποιος θα ήταν ο κυρίαρχος λόγος της Νέας Δημοκρατίας για την φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, δεν θα μάντευες αυτό.

Δεν είμαστε πλέον στα χρόνια που όλοι διεκδικούν μερίδιο από την καπήλευση του Πολυτεχνείου – είμαστε πλέον στα χρόνια που το Πολυτεχνείο ολοένα και πιο έντονα και ολοένα και πιο αποενοχοποιημένα αρχίζει να αντιμετωπίζεται από το πολύ δεξιό κομμάτι της κοινωνίας αμέσως ή εμμέσως -αλλά πάντως φωναχτά, αλλά πάντως όχι πια αυτολογοκριμένα- εχθρικά.

Υπό αυτή την έννοια, προτιμώ μια Νέα Δημοκρατία που θα κουμπώσει το λογότυπό της πάνω στο Πολυτεχνείο, όσο άκομψο κι αν είναι, όσο γραφικό κι αν μοιάζει, γιατί από την άλλη παύει να το καθιστά γραφικό η ύπαρξη ισχυρότατων εσωτερικών τάσεων που προέρχονται από το στρατόπεδο των τανκς και νιώθουν ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να ειπωθεί ότι παραέχει αδικηθεί εκείνη η ωραία εποχή και μας παραείχε πνίξει ο λαϊκισμός της κουλτούρας της μεταπολίτευσης με τους ψευτοήρωές της και τα ψευτοσύμβολά της.

Προτιμώ δηλαδή χίλιες φορές μια Νέα Δημοκρατία που θα πει, ναι, αυτό είναι ένα σύμβολο στο οποίο θέλουμε κι εμείς να κουμπώσουμε, ένα σύμβολο με το οποίο θέλουμε κι εμείς να ταυτιστούμε, ένα σύμβολο το οποίο πανηγυρικά επανανομιμοποιούμε, από μια Νέα Δημοκρατία που θα ήθελε να πάρει τις μεγαλύτερες αποστάσεις από το συγκεκριμένο σύμβολο, τον συγκεκριμένο συμβολισμό, τη συγκεκριμένη επέτειο.

Ό,τι θα ήταν πολιτική καρικατούρα το 1988, το 1998, το 2008, δυστυχώς το 2018 αποτελεί κίνηση με πολιτικό αντίκτυπο.