Θα αναφερθώ ξανά σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό, μια συγκεκριμένη τραγωδία, χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να προσποιηθώ ότι μπορώ να ξέρω τι αληθινά συνέβη. Και κυρίως, αν έχει κάτι σημασία, δεν είναι το τι αληθινά διαδραματίστηκε στο μυαλό ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά το ποιες γενικότερες αντιλήψεις κυριαρχούν και μας καθορίζουν, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Αναρωτιόμουν λοιπόν πριν μερικές μέρες πώς γίνεται να πετάς το παιδί σου απ’ το μπαλκόνι;  Χθες δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ από την έρευνα των Αρχών. Αντιγράφω:

Μερικές εβδομάδες πριν το θλιβερό συμβάν η γυναίκα φέρεται να είχε την ψευδαίσθηση ότι υπήρξε παρενόχληση ή και αγνώστου μορφής «κακοποίηση» της τετράχρονης κόρης της σε παιδικό σταθμό που πήγαινε σε άλλη περιοχή της Αθήνας. Χωρίς να προκύψει οτιδήποτε σχετικό. Σύμφωνα με άλλες καταθέσεις η 44χρονη γυναίκα ερμήνευσε ως δείγμα μιας τέτοιου είδους κακής συμπεριφοράς σε βάρος της κόρης της μια ζωγραφιά που είχε κάνει το άτυχο κοριτσάκι. Μάλιστα ζήτησε την βοήθεια παιδοψυχολόγου που δεν έφθασε σε σαφή συμπεράσματα ότι υπήρχε σχετικό πρόβλημα. Καθώς κι ότι ούτε το σχέδιο της τετράχρονης μπορούσε να είχε τέτοιου είδους ερμηνεία.

«Η Αρχή του Αρχιμήδη» είναι μια εξαιρετική θεατρική παράσταση, που περιγράφει ακριβώς το διάσπαρτο φόβο για την παιδοφιλία, που περιγράφει ακριβώς τον φόβο που πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική υστερία, που περιγράφει πώς μπορεί να μολύνει αυτός ο φόβος όχι ανθρώπους με προϋπάρχοντα ψυχολογικά προβλήματα με τα οποία μπορεί να κουμπώσει με τον χειρότερο τρόπο, αλλά ανθρώπους υγιείς, υγιέστατους, πρότυπα ψυχικής υγείας. Περιγράφει επίσης την μετάβαση μέσα σε δυο – τρεις δεκαετίες, από ένα καθεστώς γενικότερης εντός ή εκτός εισαγωγικών αθωότητας απέναντι στους κινδύνους παιδεραστίας σε ένα καθεστώς ασφυκτικής συλλογικής ενοχής. Από την αφέλεια και την χαλαρότητα περάσαμε σε ένα καθεστώς που βρώμισαν συλλογικά τα μυαλά μας. Βλέπουμε πια ένα παιδί κι επειδή υπάρχουν παιδεραστές στον κόσμο είναι σαν να θεωρούμε πως κανείς πια δεν μπορεί να το κοιτάζει σαν παιδί, είναι σαν να θεωρούμε πως κάθε ενήλικο βλέμμα απέναντι σε παιδιά είναι ένα βλέμμα a priori ύποπτο. Είναι σαν επειδή υπάρχουν παιδεραστές τα παιδιά να μην μπορούμε πια να τα δούμε σαν παιδιά, είναι σαν επειδή υπάρχουν παιδεραστές αυτή ακριβώς η αθωότητα που προσπαθούμε να προστατεύσουμε να έχει εκπέσει οριστικά: τα παιδιά δεν μπορούν πια να είναι μόνο παιδιά – είναι και κάτι άλλο, βρώμικο.

Πώς γίνεται να πετάς το παιδί σου απ’ το μπαλκόνι; Γίνεται πολύ πιο εύκολα, αν πιστέψεις ότι μολύνθηκε για πάντα, λερώθηκε για πάντα, καταστράφηκε για πάντα. Το πετάς και το λυτρώνεις από μια ζωή ανυπόφορη να βιωθεί, γιατί στο μυαλό σου του συνέβη το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί ποτέ σε άνθρωπο, γιατί στο μυαλό σου έγινε πάνω στο σώμα του και τη ψυχή του αυτό που η εποχή όρισε ως τον μεγάλο της μπαμπούλα, το κορυφαίο της ανοσιούργημα, το κακό όλων των κακών.