Διαβάζω τα συλλυπητήρια για τον θάνατο του Γιώργου Κουρή. Τα μηνύματα του Πάνου Καμμένου (που εγκωμιάζει την εντιμότητα και την ευθύτητά του), της Ένωσης Κεντρώων (περί δυσαναπλήρωτου κενού), του Ανδρέα Λοβέρδου (που εξαίρει την ακεραιότητά του). Δεν με εκπλήσσουν. Στέκομαι όμως στα συλληπητήρια του προέδρου της Βουλής, του κυβερνητικού εκπροσώπου και του ΣύΡιζΑ. Πιο συγκρατημένα βέβαια, επισημαίνουν ότι «υπηρέτησε, για πολλά χρόνια, τη μάχιμη δημοσιογραφία» (όπως λέει ο ΠτΒ), «υπήρξε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του» και «άφησε το δικό του ιδιαίτερο αποτύπωμα στην ενημέρωση» (όπως λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος).
Μπλιαχ. Χρειάζεται, νομίζω, μια κάποια διαστροφή των εννοιών για να θεωρήσεις ότι ο εκλιπών υπηρέτησε τη «μάχιμη δημοσιογραφία». Και ένα τεράστιο ξεχείλωμά τους ή μια διαβολεμένη ειρωνεία για να πεις ότι άφησε το «ιδιαίτερο αποτύπωμά τους» στην ενημέρωση – σαν να λες ότι ο Παττακός και ο Μακαρέζος άφησαν το «ιδιαίτερο αποτύπωμά τους» στο πολίτευμα ή ο Θεοφιλογιαννάκος στα (ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά) δικαιώματα (πράγματι, το άφησαν…).
Οι παραπάνω δηλώσεις δεν αποτελούν ένδειξη σεβασμού προς τον πολιτικό αντίπαλο. Αφενός, επειδή το θέμα με τον Γιώργο Κουρή δεν ήταν οι πολιτικές του απόψεις (που με μεγάλη ευκολία άλλαζε, άλλωστε, παρά την ταύτισή του με το ΠΑΣΟΚ), αλλά το ήθος βαρβαρότητας, εκβιασμού, συκοφάντησης και εξευτελισμού του αντιπάλου και του δημόσιου λόγου που καθιέρωσε. Αφετέρου, επειδή, φευ, το συγκρότημα Κουρή και η ναυαρχίδα του «Κontra News» (διάδοχος επάξια της «Αυριανής») στηρίζουν ένθερμα την κυβέρνηση, και ειδικά τον «Αλέξη» (όπως αποκαλούν με πηχυαίους τίτλους τον πρωθυπουργό)• δεν ήταν αντίπαλος, λοιπόν, αλλά υποστηρικτής. Αυτή η στήριξη των «κουριάδων», και οι υπάρχοντες δεσμοί, υπαγόρευσαν, δυστυχώς, και τα παραπάνω συλλυπητήρια για την απώλεια του γενάρχη του αυριανισμού.
Και τα συλλυπητήρια αυτά, δυστυχώς, όσο «προσεκτικά» κι αν είναι, αποτελούν σοβαρή ύβρη για όσους (ανθρώπους, ιδέες, χώρους) διέσυραν βάναυσα η «Αυριανή» και ο αυριανισμός.
ΥΓ. Για τους νεότερους, που μπορεί να μη θυμούνται τι ήταν ο αυριανισμός, υπάρχει ένα καλό βιβλίο: «Αυριανισμός. Το σημερινό πρόσωπο του φασισμού», με συγγραφέα έναν αριστερό δημοσιογράφο, τον αείμνηστο Άρη Παπάνθιμο (εκδ. Θεμέλιο)
