Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του Μακεδονικού είναι, νομίζω, κι η εξής: ενώ η συνολικότερη αφήγηση της αδιατάρακτης συνέχειας χιλιετιών του ελληνισμού έχει χτιστεί σε σημαντικό βαθμό πάνω στην ιδέα μιας ηρωικής φυλής, η οποία αψηφώντας συντριπτικούς συσχετισμούς δυνάμεων ορμά στην όποια μάχη με αυταπάρνηση κι αποκοτιά, από τις Θερμοπύλες ως την Επανάσταση του 21 μέχρι το ΟΧΙ του 1940 (αν όχι και το ΟΧΙ του 2015), ενώ στις αρχές του 90 η κατάσταση με την Τουρκία ήταν πολύ πιο φορτισμένη από ό,τι τα πολλά τελευταία χρόνια και υπήρχε πάντα στον αέρα μια απειλή κι ένας φόβος ότι θα γίνει το μπραφ και τότε θα έχουμε να τα βάλουμε ξανά με κάποιον -παρόλους τους θηριώδεις εξοπλισμούς- πολύ ισχυρότερο, σκάει ξαφνικά το θέμα των Σκοπίων και συμβαίνουν δυο πράγματα ταυτόχρονα: από την μια προφανέστατα το εθνικό δίκαιο που σωστά ή λάθος αισθανόμαστε να μας πνίγει, από την άλλη όμως μας πνίγει κι ένα εθνικό γαμώτο: έχουμε να κάνουμε με ένα εθνικό θέμα στο οποίο επιτέλους είμαστε ο ισχυρός της υπόθεσης και δεν μπορούμε να ανεχτούμε οποιαδήποτε υποχώρηση, οποιοδήποτε σκύψιμο του κεφαλιού, οποιαδήποτε ταπείνωση: άλλο σε τελική ανάλυση να τα βάζει μαζί σου κάποιος δυνάστης ή ο μεγάλος νταής της περιοχής κι άλλο να έρχεται να σου κλέψει το όνομα – που – είναι – κι – η – ψυχή – μας ο ανύπαρκτος, ο κανένας, ο χθεσινός, ο ξυπόλητος, ο γυφτοσκοπιανός.